En toen besloten vader en zoon Maes: we beginnen gewoon opnieuw

Eerst werkten Pieter Maes Sr. en zoon Pieter Maes Jr. met andere familie. Maar werden daar ongelukkig van. Nu maken ze samen grafstenen. En weten ze: ‘Goed is goed genoeg.’ Hoe is dat, om opnieuw een familiebedrijf te starten?

Pieter Maes senior (64)

‘Met Pieter samenwerken gaat heel goed. We lijken in de basis erg op elkaar. We hebben samen ook andere tijden gekend. Mijn vader heeft het bedrijf ooit overgenomen van zijn achterneef. Toen hij zelf ziek werd en door trillende handen niet meer kon werken, moesten mijn broer en ik hem komen helpen. We verhuisden van de Amsterdamse Houtmankade naar Osdorp en opeens groeide het bedrijf enorm. Maar het ging niet goed. Mijn broer had andere ideeën dan ik, wilde het liefst met een sigaar achter zijn bureau zitten en een mooie auto rijden. Eerst was het mijn zoon die ons was komen versterken, die vertrok. En daarna ik.’

Allemaal familieNederland telt duizenden familiebedrijven, maar hoe is het eigenlijk om in zo’n bedrijf te werken met je vader, zus, dochter, moeder, broer of neef? Levert dat vaak spanning op, of begrijp je elkaar ook zonder woorden? Forum spreekt ondernemende familieleden, over hun drijfveren en relatie met elkaar. Vandaag deel 20: vader en zoon Pieter Maes (Maes Natuursteen). Wil je de andere afleveringen ook lezen? Kijk dan hier.

‘We zijn samen opnieuw begonnen en hebben nu de rust gevonden die we altijd zochten. En het gaat heel goed. De grafmonumentenbranche heeft veel last van vriendjespolitiek en veel steenhouwers vragen veel te hoge prijzen. Onder het mom van: de verzekering betaalt toch wel. Wij niet, onze prijzen staan gewoon op internet. Pieter is heel goed met computers. We worden niet rijk, maar hebben het wel goed. Het leven kan op ieder moment stoppen, wat heb je dan aan tig dure auto’s en een enorm huis? Goed is voor mij goed genoeg.’

‘wat heb je aan dure auto’s en een enorm huis?’

‘Het leukste aan dit werk? De stenen die we maken zien als ze eenmaal bij het graf zijn geplaatst. Soms heb ik wel slapeloze nachten hoor, of een steen wel gaat passen. Zeker als mensen iets heel groots en bijzonders willen. Een steen van 2,60 bij 2,60 bijvoorbeeld, op een dubbel graf.’

‘Vroeger stond mijn vader buiten de stenen te hakken; dat kon nog weleens heel koud worden in de winter. Nu ontwerpen we ze en bestellen we ze helemaal op maat gemaakt uit India of China. De bewerking doen we zelf.’

‘Mijn vrouw en ik zijn onze eerste kind verloren, nog voordat Pieter werd geboren. Af en toe kom ik in dit werk mensen tegen met precies dat verhaal. Veel klanten zijn heel open, en willen dan toch hun verhaal kwijt. Dan krijg ik het af en toe echt even te pakken, nu ook weer. Voor mij persoonlijk voelt dat anders dan wanneer iemand op vergevorderde leeftijd is overleden. Pieter is daar beter in dan ik, die houdt zich ook meer bezig met het verkoopwerk. Dan ga ik in de tussentijd wel een steen van 400 kilo plaatsen.’

Interview gaat verder na de foto

Pieter Maes junior (40)

‘Mijn vader is te goed voor deze wereld, het is een schat. Ik weet nog dat we naar een beurs gingen toen ik 16 was en er mensen voorbij reden in dure auto’s; een Porsche, de duurste Audi. En mijn vader en oom kenden al die mensen uit de branche. Mijn oom is ook zo en reed in een dure auto, terwijl mijn vader een oud barrel had. Ik heb hem toen wel aangesproken dat dit niet kon. Als familiebedrijf moet je investeren in goede machines, niet in dure auto’s. Het is dus ook niet gek dat we mijn vader en ik samen verder zijn gegaan.’

‘Mijn vader werkt hard. Hij heeft liever dat een ander een euro meer verdient, dan dat hij een ander moet uitknijpen. Dat gaat lang goed, maar mijn oom en mijn opa waren erg autoritair; zoals zij het wilden, zo moest het gebeuren. Daar wond ik me over op. Daarom ben ik natuurlijk ook weggegaan, en ik was erg blij toen mijn vader me volgde. Ik vind het fijn als mensen tevreden zijn met wat we voor ze maken – ik hoef niet rijk te worden. Wat dat betreft is dit een heel dankbaar vak.’

‘ruzie is het eigenlijk niet waard’

‘Ik weet nog dat ik als klein jongetje van mijn opa letters in een grafsteen moest hakken. Later begreep ik dat die steen toch vernietigd ging worden. Nu kan ik erom lachen, maar toen voelde ik me wel een beetje bedonderd. Ik ben een tijdje geleden in India geweest, waar we onze stenen bestellen, om zeker te weten dat er geen kinderarbeid aan te pas komt. En ik kan je vertellen: een klein kind kan die kracht helemaal niet zetten.’

‘Ik maak niet vaak ruzie met mijn vader. We hebben de taken ook wel verdeeld, zodat we ieder verantwoordelijk zijn voor ons eigen stuk. Hij staat meestal in de werkplaats, ik in de verkoop. Een keer hebben we in de privésfeer wel erge ruzie gehad. Mijn vrouw, die hier nu ook werkt, zei daar later over: ‘Eindelijk sprak je vader zich een keer uit, en dan mondt het uit in zoiets.’ Daar had ze gelijk in. We waren er allemaal goed ziek van. Toen heb ik me ook voorgenomen dat zo’n ruzie het eigenlijk niet waard is. Zeker omdat het vooral goed gaat met zijn tweeën.’

Op de hoogte blijven van onze beste artikelen? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.