Dat GASSAN Diamonds nog bestaat mag een klein wonder heten

Wie de geschiedenis van het GASSAN Diamonds kent, weet dat het heel anders had kunnen lopen. Nu is GASSAN het grootste diamantenbedrijf van Amsterdam met ‘vader en zoon’ aan het roer. En zoon David Bijlsma mag dan niet zijn biologische zoon zijn, Benno Leeser ziet hem wel als zo. ‘Hij noemt me zijn Zirkonia-zoon.’

David Bijlsma (48)

‘Benno noemt mij weleens grappend zijn Zirkonia-zoon. Want een Zirkonia is een nep-diamant. Hij is niet mijn biologische vader, maar zeker wel een echte vader voor mij. En daarnaast zie ik hem als mijn allerbeste vriend. Of mijn eigen vader daar jaloers op is? Misschien wel. Aan de andere kant is hij ook trots dat het zo gegaan is. En hij weet dat Benno me heeft opgevoed.’

Allemaal familieNederland telt duizenden familiebedrijven, maar hoe is het eigenlijk om in zo’n bedrijf te werken met je vader, zus, dochter, moeder, broer of neef? Levert dat vaak spanning op, of begrijp je elkaar ook zonder woorden? Forum spreekt ondernemende familieleden, over hun drijfveren en relatie met elkaar. Vandaag deel 12: de zussen Iris en Barbara Lafeber. Wil je de andere afleveringen ook lezen? Kijk dan hier. ‘Als klein mannetje raakte ik gebiologeerd door horloges. Toen ik 16 was en mijn havodiploma op zak had, zei mijn economieleraar tegen mijn moeder en Benno: ‘Hij wil gewoon bij jullie werken.’ Dat mocht, maar eerst ben ik stages gaan lopen. In Zwitserland, Amerika, Frankrijk. Bij horlogemakers en horlogezaken. En mijn ouders wisten precies wanneer ik het niet naar mijn zin had, want dan hing ik om de haverklap aan de telefoon.’

‘er heerst een gezonde rivaliteit tussen ons’

‘Op een zondagavond belde Benno me – en ik besef dat dit alleen in familiebedrijven zo kan gaan – en hij zei: ‘Kom je over twee weken thuis? Ah, mooi, dan kun je op maandag beginnen.’ Vooraf hebben hij en ik een goed gesprek gevoerd. Want als het niet goed was gegaan, had ik uit elkaar gewild zonder familiedrama. Maar 30 jaar later werk ik hier nog. Ik vind het werk fantastisch, mensen komen hier meestal omdat ze iets te vieren of te herdenken hebben en daar een mooi sieraad voor willen kopen. En ik houd van mensen, vind het prachtig om hen blij te maken.’
‘Benno en ik spreken elkaar zo’n 30 keer per dag. We hoeven elkaar maar aan te kijken, en we weten van elkaar wat we denken. Dat heb ik ook met mijn zus Debora, die hier ook werkt. Benno is de beste organisator die ik ken. Hij kijkt altijd naar de sterkste kant van mensen. Net als voetbal is werken in een familiebedrijf een teamsport. Een puntje van kritiek? Hij zal het nooit toegeven als hij zich een keer heeft vergist. En er heerst gezonde rivaliteit tussen ons. We maken overal mini-competities van, bijvoorbeeld wie de meeste wedstrijden van een groot voetbaltoernooi kijkt. Of wie het beste Frans spreekt. Dat ben ik, trouwens.’

Benno Leeser (64)

‘Mijn kinderen, David en Debora, willen dat ik commissaris word als ik het bedrijf eenmaal aan hen heb overgedragen. Maar dat wil ik niet. Je moet niet over je graf heen regeren. Met mijn grootvader, de oprichter van dit bedrijf, liep dat heel anders. Pas op de dag dat hij stierf, werd ik hier directeur. Op een gegeven moment ging de telefoon vaak tien keer op een dag, waarvan negen keer voor mij, en één keer voor mijn grootvader. Dat was dan zijn vrouw. Dat gaf wrijving tussen ons.’

Lees ook het interview dat Opinieblad Forum in 2016 met Benno Leeser had

‘Mijn grootvader was de eigenaar van GASSAN Diamonds, maar omdat mijn moeder advocaat en later rechter werd, had hij geen opvolger. Zo kwam ik in zijn bedrijf terecht. Hij is begonnen als diamantslijper, vluchtte in de oorlog met diamanten in zijn schoenen naar Zwitserland. En 1945 begon hij het bedrijf. Hij was een fantastische verkoper, maar geen planner. Meer een man van het moment. We verschilden veel van elkaar, en achteraf denk ik wel dat ik soms wat diplomatieker tegen hem had moeten zijn.’

‘volgens mijn vrouw ben ik geduldiger en aardiger geworden’

‘Ik heb David vanaf zijn 10de opgevoed en hem overal mee naar toegenomen. Naar alle wedstrijden van Feyenoord, bijvoorbeeld. Stiefzoon vind ik een naar woord. Zirkonia-zoon, zeggen we hier. Mijn vrouw wilde graag dat hij ging studeren, maar David wist precies wat hij wilde. Ze had het er moeilijk mee, toen hij op zijn 17de naar Zwitserland ging voor een stage, zeker omdat er in dat dorp niet veel te doen was. Van te voren hadden we niks afgesproken over wanneer hij in ‘t bedrijf zou komen werken. Geen woorden, maar daden. Toen het hoofd inkoop horloges vertrok, heb ik David gebeld.’
‘David legt geweldig contact met andere mensen. Hij is populair en wordt gezien. Maar elk nadeel hep z’n voordeel. Daardoor vragen mensen vaker naar hem dan dat hij tijd heeft. Ik vind wel dat hij af en toe wat meer geduld moet hebben. Ik ben zelf geduldiger en aardiger geworden in de loop der jaren – dat zegt mijn vrouw. We zijn elkaar in elk geval nooit zat. Elke zomer gaan mijn vrouw en ik 8 weken naar Zuid-Frankrijk. We beginnen samen en eindigen samen, maar het kan voorkomen dat er 30 man op ons dakterras staat, met de gezinnen van mijn kinderen en hun vrienden die langskomen. Dat vind ik fantastisch.’