Van Friese horecazaak naar nachtdienst in chipsfabriek: 'Surrealistisch'

Ze hadden samen een droom: een eigen horecazaak. En die droom kwam uit voor Debby van de Wetering (22) en Ingrid van Eijl (51) uit het Friese Joure, met hun Eethuis Simple. Maar het werd een achtbaan. ‘Opeens stonden we nachtdiensten te draaien in een fabriek.’

 

Debby van de Wetering (22)

‘Onze droom was onze eigen horecazaak runnen in het centrum van Joure, en in plaats daarvan stonden we om 3 uur ‘s nachts pallets te laden. Want ja: er moest toch geld binnenkomen nu door corona ons eethuis Simple dicht moest. Voor de hypotheek, onze leveranciers, het personeel. Na heel wat mailtjes naar uitzendbureaus mochten mijn moeder ik samen nachtdiensten draaien in een chipsfabriek. Surrealistisch natuurlijk.’

‘Ik heb werken in de horeca altijd fantastisch gevonden. En ik ben er goed in: twee werkgevers hebben ooit tegen elkaar opgeboden wie mij in dienst mocht houden. Vroeger fantaseerden mijn moeder en ik al over onze eigen horecazaak. En toen dit pand vrijkwam, hebben we de sprong gewaagd. Ik liep stage op Curaçao toen mijn moeder de knoop voor ons doorhakte, ik had alleen nog filmpjes gezien. Maar het voelde goed.’

Allemaal familieNederland telt duizenden familiebedrijven, maar hoe is het eigenlijk om in zo’n bedrijf te werken met je vader, zus, dochter, moeder, broer of neef? Levert dat vaak spanning op, of begrijp je elkaar ook zonder woorden? Forum spreekt ondernemende familieleden, over hun drijfveren en relatie met elkaar. Vandaag deel 17: moeder en dochter Ingrid van Eijl en Debby van de Wetering. Wil je de andere afleveringen ook lezen? Kijk dan hier.

‘En dan moet je op elkaar ingespeeld raken. Een hele uitdaging. Mijn moeder heeft jarenlang bij koffiezaak Doppio Espresso gewerkt, heel anders dan de eetcafés, hotels en restaurants waar ik ervaring heb opgedaan. En ik had heel sterke ideeën over hoe ik het wilde. Zeker in het begin kon ik flink uit de bocht vliegen tegen haar. Als ze bijvoorbeeld geen viltjes op tafel legde. Of als ze vijf gasten maar één broodplank verkocht. Soms stonden we dan in de keuken te ruziën, het vuur in onze ogen. Maar het mooie is dan wel dat we het heel snel bijleggen en het elkaar niet nadragen. Uitgepraat is uitgepraat.’

 

‘in het begin vloog ik weleens flink uit de bocht’

 

‘Ik had al snel door dat de gastvrijheid van mijn moeder – even een extra bakje nootjes op tafel bij een biertje – juist onze kracht is. Wat dat betreft zijn we naar elkaar toegegroeid. Ze is zo warm en dat straalt ze ook uit. Gasten komen hier ook terug om die reden. Ze ziet de mensen die bij ons werken als familie en behandelt iedereen op die manier. Samen komen we corona wel door. Na ons avontuur in de chipsfabriek hebben we ons gestort op afhaalmaaltijden. En straks zijn we weer open. Ik hoop dat we het overleven natuurlijk. En zo niet, dan is het tijd voor nieuwe dromen. Want wie kan op zijn 20ste al zeggen dat zijn grootste droom is uitgekomen?’

 

Ingrid van Eijl (51) 

‘Ik ben echt een gevoelsmens. En ik wil dat al onze gasten het naar hun zin hebben. Dat had ik al toen ik bij koffiezaak Doppio Espresso werkte. Een voorbeeld? Als een man en een vrouw samen koffie kwamen drinken, en de vrouw pakte haar telefoon, dan schoof ik zo de ochtendkrant onder de neus van haar echtgenoot met een vrolijk ‘Goedemorgen!’. Daar maak je iemand helemaal blij mee. Die gastvrijheid heb ik ook in onze eigen zaak gelegd. Ik wil iedereen op en top verwennen.’
‘En dat betaalt zich uit. Debby en ik hebben in maart wisseldiensten in een chipsfabriek gedraaid. Toen kregen we een mail, van een vaste gast. ‘Lieve meiden’, schreef hij. ‘Ik wil jullie een hart onder de riem steken en graag alvast een cadeaubon van 75 euro bestellen.’ Nou, dan lopen de tranen over je wangen hoor. Het weekend van Pasen zijn we zó uit de nachtdienst gerold en zijn we afhaalmaaltijden gaan maken. Dat liep goed, dus we zijn doorgegaan. Of nou ja, goed: we verdienen er niks mee. Maar ik hoop dat mensen ons zo onthouden.’

 

‘Debby wil soms teveel en te snel’

 

‘Debby liep in 2018 stage op Curaçao toen ik van mijn broer hoorde dat dit pand vrij kwam. Het voelde gelijk goed. Het was precies knus genoeg. Die hele zomer hebben we hard gewerkt om in september open te kunnen. Dat was wennen, ja. Maar ik kan wel zeggen dat we veel van elkaar hebben geleerd. Debby snapt precies hoe je een horecazaak moet runnen. Dankzij haar strakke systeem klopt alles altijd precies. Als ik om 5 uur binnenkom, loopt alles altijd op rolletjes. Dat is aan haar te danken.’

‘Soms als het druk is, moet ik echt zeggen: ‘Deb! Ontspan! Relax!’ Mensen komen bij ons omdat ze daar de tijd voor hebben. En zij wil dan soms teveel en te snel. Maar we vullen elkaar wel aan. Ik ben sociaal, gemoedelijk en kan haar vertellen dat niet altijd alles puntjeprecies moet. Zij doet de boekhouding, ik regel allerlei gemeentelijke zaken. Nu we weer open kunnen – met anderhalve meter afstand – moet ik wel tegen haar zeggen dat niet alles zo perfect kan als eerst. Alles zullen we onder een vergrootglas moeten leggen. Maar ik ben er van overtuigd dat we er wel doorheen komen op welke manier dan ook. Je wordt sterker door elke tegenslag.’

 

Op de hoogte blijven van onze beste artikelen? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.