Maar liefst 125.000 extra banen voor mensen met een arbeidsbeperking waarvan 100.000 duizend in het bedrijfsleven en de zorgsector in 2026.
Dat is de afspraak die is gemaakt in het Sociaal Akkoord.
Om deze belangrijke doelstelling te realiseren zijn grote inspanningen nodig van bedrijven, private intermediairs en publieke organisaties. De Sociaal-Werkbedrijven (SW-bedrijven) vormen daarbij één van de belangrijke partners voor werkgevers. Bedrijven en de SW-bedrijven willen graag hun verantwoordelijkheid hierin optimaal kunnen waarmaken.
De praktijk en onderzoek tonen dat veel werkgevers zeker bereid zijn om mensen met een arbeidsbeperking een kans te bieden in hun bedrijf. Maar werkgevers zien wel op tegen de administratieve rompslomp of het risico van uitval en dat is niet onbegrijpelijk.
Dat vraagt in de arbeidsmarktregio om een uniforme no-riskpolis, job coaching, proefplaatsing en loonkostensubsidie.
De loonkostensubsidie subsidieert de loonkosten op minimumloonniveau. Sociale partners hebben drie jaar de tijd gekregen om in cao's tot nieuwe laagste reguliere loonschalen te komen vanaf het wettelijk minimumloon. Als dit niet snel geregeld wordt, kan dit project een valse start krijgen.
Daarnaast is essentieel dat alle bestanden van de publieke partijen (UWV, gemeenten) goed op orde zijn, er een zo goed mogelijk beeld is van de inzetbaarheid en die inzetbaarheid vanuit de uitkeringsinstanties ook wordt bevorderd.
Nu blijkt het aanbod aan inzetbare mensen nogal eens een knelpunt. De bemiddeling tussen werkgever en werkzoekende moet daarbij gedaan worden door mensen die de bedrijven van binnen kennen en de werkzoekenden goed kunnen begeleiden. Voor de bemiddeling via de SW-bedrijven vormen detacheringen een bewezen oplossing. Door een goede en slimme samenwerking met SW-bedrijven, zijn ondernemers soms zelfs in staat werk voor Nederland te behouden.
Uit een inventarisatie van Cedris blijkt dat circa 50 procent van de gemeenten nog niet heeft besloten of ze na 1 januari detacheringen mogelijk willen maken. De aarzeling volgt uit de zorg om risico's als gemeenten zelf werkgever worden. De vraag is of men zich realiseert dat gemeenten dit risico nu al dragen: wie niet werkt, doet een beroep op een uitkering.
De aarzeling van gemeenten raakt ook een andere afspraak uit het Sociaal Akkoord: de wetgever heeft geld beschikbaar gesteld voor (op termijn) 30.000 beschutte werkplekken. Beschut werk is bedoeld voor mensen die gezien de aard van hun beperking niet in aanmerking komen voor een baan bij een 'gewone' werkgever. Voor hen moet er een plaats zijn bij het sociaal-werkbedrijf, zodat ze toch werken naar vermogen, economisch zelfstandig zijn en zo participeren in de samenleving.
Wanneer gemeenten deze plekken niet realiseren, verliezen mensen perspectief en wordt de bedoeling van het sociaal akkoord geweld aangedaan. Helaas hebben de eerste gemeenten al besloten deze werkgelegenheid niet te willen creëren. Dat is een gemiste kans.
Gemeenten staan dus voor belangrijke keuzes, die hun weerslag hebben op de mogelijkheden van werkgevers en de SW-bedrijven. De ambitie voor het realiseren van 100.000 extra banen is hoog, zeker in tijden van economisch herstel en grote werkloosheid. Dat vraagt inzet, goede wil en pragmatiek van alle partijen. Dus niet schilderijen recht hangen op een zinkend schip, maar alle hens aan dek voor een goede vaart.
Daarbij past dat ook de SW-bedrijven bondgenoot zijn van de werkgevers om op praktische en bewezen wijze mensen uit de doelgroep te helpen. Daarom wijzen we op het belang van het benutten van de kennis, dienstverlening en infrastructuur die aanwezig is in de SW-bedrijven en hen optimaal te betrekken in de arbeidsmarktregio's.
Gebruik deze infrastructuur.
Hans de Boer (voorzitter VNO-NCW)Job Cohen (voorzitter Cedris)
29-10-2014
