Zeynep Dag (Alzúarr): ‘Ik wil onafhankelijk zijn in alles wat ik doe’

Vanuit Brabant verkoopt ze mondiaal haar schoenen. Zeynep Dag (31) gaat daar volledig voor. De kansen die ze op school niet kreeg, pakt ze nu gewoon zelf. ‘Problemen bestaan niet. Dat zijn situaties die we gaan oplossen. Het gáát lukken.’

Ze ziet er altijd tiptop uit, ontwerpt schoenen met hoge hakken, en heeft in haar kantoor een hardroze bureau en een stoel in luipaardprint staan. Eén en al vrouwelijkheid. Of in elk geval een bepááld soort vrouwelijkheid. En toch zegt Zeynep Dag, eigenaar van het schoenenmerk Alzúarr: ‘Zonder mannelijke energie kunnen vrouwen geen goede ondernemer zijn.’

Wat bedoelt u met mannelijke energie?

‘Vrouwelijke energie is zachter, emotioneler. Onder mannelijke energie versta ik dat je af en toe emotieloos kunt zijn. En tijdens het zakendoen moet je niet emotioneel zijn, maar rationeel. Wat niet betekent dat je over lijken moet kunnen gaan.’

Ze heeft het idee dat ze als man een nóg betere ondernemer zou zijn. ‘Want dan zou ik ook het uiterlijk van een man hebben, en niet het gedoe dat ik als vrouwelijk ondernemer wel eens heb. Je wordt minder serieus genomen en moet altijd door een paar lagen heen. Nee, ik ben niet dom, maar bewijs dat maar eens. En nee, ik probeer je niet te verleiden met mijn kleding, ik vind het gewoon mooi. Daarna kom je eindelijk aan de business toe.’

Leidt dat ook tot MeToo-achtige situaties?

‘Ja, er zijn mannen die aan me willen zitten of bepaalde voorstellen doen, maar ik accepteer dat niet en ga niet over die grens heen. Ik zal me hooguit een keer anders kleden omdat ik even geen zin in dat gedoe heb. Ik ben ook niet bang. Dat woord ken ik niet. Ik mócht niet bang zijn van mijn ouders.’

Haar bedrijf is gevestigd in de stad waar ze opgroeide: Eindhoven. Alhoewel, bedrijf: ontwerpstudio en kantoor. De schoenen zelf worden gemaakt in Italië. Een winkel heeft ze niet in Nederland, wel eentje in Qatar en een showroom in Parijs. Ze verkoopt vooral online: ‘In de nacht haal ik mijn meeste omzet.’ Mede dankzij de ‘gratis reclame’ van sterren als Rihanna en Beyoncé die haar schoenen kochten. Binnen 2 jaar wil ze met haar bedrijf naar Parijs verhuizen. ‘Eindhoven geeft me rust, maar beperkt me in het groots denken. Parijs heeft toch meer de charme die bij mijn schoenen past.’

Maar de Brabantse roots kan ze niet verloochenen, getuige haar accent. Brabanders zijn volgens haar zachter, toegankelijker en hartelijker dan mensen uit de Randstad. Ze heeft ook Turkse en Russische roots. Haar vader, die een autobedrijf heeft, is van Turkse afkomst, haar moeder van Russische. ‘Ik heb het temperamentvolle en zorgzame van mijn moeders cultuur en het respectvolle van die van mijn vader. Als mijn opa, die als gastarbeider in Nederland was beland, op bezoek kwam, gingen mijn nichtjes en ik altijd staan. Niet omdat we bang voor hem waren, maar omdat we zo respect toonden. Dat vind je niet bij de jeugd van tegenwoordig.’

‘Ik ben blij dat mijn ouders mij niet zielig vonden, want dan was ik zwak geworden’

Het gezin – ze heeft één oudere broer – woonde aan de rand van een achterstandswijk, tegen een villawijk aan. Daar kwam ze ook wel bij vriendinnetjes, en zo maakte ze kennis met de wereld die je met haar schoenen associeert. Het was geen gemakkelijke jeugd, vertelt ze. Ze was voorbestemd voor het vmbo, maar haar ambities reikten verder. Docenten zagen dat niet of wilden het niet zien. ‘De kinderen uit de achterstandswijk gingen steevast naar het vmbo, de kinderen uit de villawijk naar de havo en het vwo. De vmbo-school lag in onze wijk. Op loopafstand: dat was echt het argument van docenten.’

Op die school werd ze gepest omdat ze wilde leren. Een ‘stuudje’ werd ze genoemd, en een ‘slet’ vanwege haar opvallende kleding. ‘Als ik thuis kwam, luisterden mijn ouders naar mijn verhalen. Dan was het: huil maar even, en dan weer verder. Ik ben blij dat ze mij niet zielig vonden, want dan was ik een zwak meisje geworden. Ik heb juist kracht gehaald uit hun opstelling. Mijn vader verzuchtte wel eens: was Zeynep maar een jongen. Als mijn oudere broer op school ruzie had, vloog ik erop af en liet ik niet los.’ De soldaat, wordt ze ook wel in familiekring genoemd: Zeynep geeft nooit op.

Toch was er ook wel pijn. ‘Ik mocht niet mezelf zijn op school, niet mijn stem laten horen. Hoe erg is dat? Nederlandse docenten begrijpen niet hoe groot hun invloed op het leven van kinderen is. Ze kunnen je kapotmaken of juist máken.’ In reactie daarop ging ze later zelf lesgeven en heeft ze in 2019 een particuliere opleiding, de Business and Fashion Academy, in Eindhoven opgericht. De school telt nu 110 leerlingen, in leeftijd variërend van 12 tot 45 jaar. ‘Ik wil dat ze hun talenten kunnen ontdekken en ontwikkelen. Centraal in de opleiding staat liefde. We hadden bijvoorbeeld een meisje dat alleen maar onvoldoendes haalde. Toen hebben besloten om haar alleen maar voldoendes te geven, en te kijken wat er dan zou gebeuren. Dat betekende voor haar de juiste trigger.’

‘Ik mocht niet mezelf zijn op school, hoe erg is dat?’

Maar u heeft niet veel op met mensen die hun best niet doen.

‘Dat klopt. Ik vind dat mensen snel opgeven. Of alleen maar aan het feesten zijn. Ik heb 10 jaar hard gewerkt om zover te komen. Doe iets voor jezelf en voor anderen. Je moet alles eruit halen wat erin zit. Ik vind veel mensen heel lui. Je móet presteren, elke seconde.’

Als u terugkijkt, zegt u dan nu ‘lekker puh’ tegen die docenten en pesters, of is er nog steeds pijn?

‘Ik ben niet van ‘lekker puh’, en pijn…weet je, ik neem die mensen niet serieus, ze zijn niet menswaardig. Ik heb meer waardering voor een mier. Ik zie ze meer als obstakels, energievreters. Het is ook niet zo dat ik me heb willen bewijzen met mijn bedrijf. Als je dat doet, maak je verkeerde keuzes. Ik ben bezig met mijn liefde en was altijd al ambitieus. Op mijn 12de had ik mijn eerste bedrijfje: ik liet 3D-kaarten maken door een nichtje en leende daarvoor 50 gulden van mijn vader. Ik zette iedereen aan het werk en wilde alles bepalen.’

‘Met geld verdienen ben ik nooit bezig geweest. Je moet niet ondernemen om rijk te worden, maar vanuit je passie. Ja, ik hou van mooie auto’s, maar mijn vader had een autobedrijf, dus dat is logisch. Verder ben ik niet van kaviaar en dure kleding. Ik houd niet van feestjes, drink niet en gebruik geen drugs.’

Bent u een workaholic?

Volmondig: ‘Ja. Ik bemoei me met alle details en vind dat juist krachtig. Alhoewel ik de verkoop en administratie wel aan het loslaten ben, maar het ontwerpen zelf: nooit. Sollicitatiegesprekken doe ik altijd zelf, vaak tot verrassing van de kandidaten. En alle  video’s en foto’s op de website schiet ik ook meestal zelf.’

Verwacht u die inzet ook van medewerkers?

‘In elk geval de instelling. Problemen bestaan niet. Dat zijn situaties die we gaan oplossen. Als ik 2 keer ‘lukt dat wel?’ hoor, is mijn dag verpest. Het gáát lukken. Ik kan ook niet tegen medewerkers die gestrest raken. Jezelf oppakken en doorgaan, dat is mijn motto.’

Is er nog een leven naast Alzúarr?

‘Voor een privéleven heb ik weinig tijd, want ik wil de top halen. Je kunt niet alles doen in het leven. Ik ben de slechtste vriendin die je kunt hebben, want ik vergeet verjaardagen. En een relatie? Mannen willen vaak geen slimme, mondige vrouw die meer verdient dan zij. En ik wil wel een man waar ik tegenop kan kijken. Die zijn er niet veel.’

En dat betekent ook geen kinderen?

‘Als ik kies voor kinderen, zou ik er honderd procent voor gaan, en dat kan nu niet. Maar ik heb ook geen grote kinderwens.’ En ze heeft kat Momo die thuis op haar wacht, en die ze haar ‘dochter’ noemt.

‘onafhankelijkheid geeft me een gevoel van vrijheid: ik verwacht van niemand iets’

U schijnt van koken te houden.

‘Ja! Ik kan supergoed koken. Dat verwachten mensen vaak niet. ‘Die bestelt alleen maar en staat nooit in de keuken’, denken ze dan. Maar koken staat voor mij voor zorgzaamheid en voor creëren. Ik kook nooit van recept, want ik hou niet van controle, van iemand die zegt wat ik moet doen. De navigatie in de auto, met die dirigerende stem, zet ik ook altijd uit. Ik pak de kaart er wel bij. Ik hou ook niet van in de rij staan of achterin de zaal zitten; dan ga ik liever staan. Ik vind het onprettig om te doen wat anderen doen.’

Kadootjes krijgen: houdt u ook niet van.

‘Nee, zelfs een kop koffie hoef ik niet, die haal ik zelf wel. Mijn medewerkers weten dat, en dat het niet persoonlijk is bedoeld. Voor een deel heeft het met mijn opvoeding te maken. Ik mocht niet schooierig zijn van mijn ouders, want ze vonden dat ik genoeg kreeg. En ik wil onafhankelijk zijn in alles wat ik doe. Dat geeft me een gevoel van vrijheid, want ik verwacht van niemand iets. En word ook nooit teleurgesteld.’