Milad Zandi: ‘Middelmatig zijn is mijn grootste angst’

Milad Zandi kwam als vluchteling naar Nederland. Hij was corpsbal bij Minerva, werkte lang in de Scheveningse horeca en is nu de baas van recruitmentbureau Timetohire. ‘Mijn moeder inspireert me nog elke dag.’ 

Acht jaar was Milad Zandi nog maar toen zijn ouders besloten Iran te verlaten. Maar de hele reis staat in zijn geheugen gegrift. Hoe hij met zijn ouders tot zeven keer toe de grens tussen Turkije en Griekenland probeerde over te steken. En hoe het gezin elke keer werd teruggestuurd. Wat moeten de frustratie en de wanhoop groot geweest zijn voor zijn ouders. Zijn broertje was nog maar een baby van een paar maanden. Zelfs toen zijn moeder in dat grensgebied in een put was gevallen en haar knie brak, moesten ze door. ‘Ze heeft nog een hele dag doorgelopen met de baby. Als kind vond ik dat niet zo bijzonder, nu heb ik daar zo veel respect voor. Hoe moet het zijn om je kind daar doorheen te slepen?’

De foto’s van de tocht heeft hij nog. Zijn vader vond het belangrijk om alles vast te leggen. Hij probeerde de reis luchtig te houden voor zijn oudste zoon. ‘We zijn op vakantie’, zei hij dan.’ Daar spreekt liefde uit, denkt hij nu. Tegelijkertijd is het ook bizar. Nu hij zelf vader is, denkt hij vaker terug aan die momenten. Hoe hebben zijn ouders dat gered? 

Wie is Milad ZandiMilad Zandi is geboren in 1986 in Sanandaj, Iran. Op jonge leeftijd vluchtte hij en zijn familie naar Nederland, waar hij na zijn middelbare school rechten studeerde in Leiden. Vervolgens ging hij aan de slag in de recruitment sector. Van 2010 tot 2012 was hij in het Verenigd Koninkrijk werkzaam als senior recruitment specialist bij bedrijven als CBS Butler en Opus. Terug in Nederland werkte hij van 2012 tot 2017 als interim recruitment specialist voor diverse ondernemingen, waaronder Inspark, Virtusa, Capgemini en Yellow Beagle. In 2017 begon hij samen met Edwin de Jonge Timetohire. In 2024 aanvaardde hij daar de positie van ceo.  

Hoe heeft die reis u gevormd? 

‘Nu ik ouder word, realiseer ik me steeds vaker: tijdens die jarenlange tocht van Iran naar Nederland zijn allerlei zaadjes geplant. Of het nu over ondernemen of doorzetten gaat. Zo’n jeugd vormt je. De onverzettelijkheid van mijn moeder inspireert me nog elke dag.’ 

Talent voor sales 

Zandhi (37), oprichter van Timetohire, doet zijn verhaal in het kantoor van zijn bedrijf in Rijswijk. In zes jaar tijd heeft hij zijn recruitmentbedrijf laten groeien naar 150 medewerkers, klanten zijn onder meer Schiphol en PostNL. Dat hij ondernemer zou worden, stond al vroeg vast. ‘Onderweg, in Athene, ontdekte ik mijn talent voor sales al. Om wat geld te verdienen, verkocht ik nepparfum op straat. Mijn eerste salesbaantje eigenlijk. Ik ontdekte al snel dat ik aan toeristen veel kon verdienen. Als ik veel omzet draaide, kreeg ik van mijn vader een ijsje van McDonald’s en boven een bepaald bedrag een broodje pita gyros met een Sprite’, vertelt hij met een brede lach. Hij haalde zijn eerste targets.

Zandi wilde net als zijn vader vroeger in Iran in een mooi pak rondlopen, veel geld verdienen. Maar zijn echte inspiratie is uiteindelijk zijn moeder. ‘Ze was kapster en had vanaf haar veertiende een eigen zaak. Ze werkte altijd. Zeven dagen per week. Klanten moet je op de eerste plaats zetten, vond ze. Daar ging ze ver in. Ze stond met weeën in de kapsalon en ging pas op het laatste moment naar het ziekenhuis om te bevallen van mijn broertje. Ondernemen doet ze nog steeds trouwens. Ze heeft hier in Nederland ook al twintig jaar haar eigen kapsalon.’  

 

Verklaart uw jeugd uw honger naar succes? 

‘Ik heb altijd gezegd dat Timetohire marktleider moet worden in Europa en dat wil ik nog steeds. Maar mijn maatstaf van succes is de afgelopen jaren wel veranderd. Het gaat niet meer om geld of status. Ik wil iets opbouwen, zorgen dat de mensen hier met plezier naar hun werk komen, impact maken. Waarom ik dan Europees marktleider wil worden? Dat is een goeie. Als ik iets doe, dan wil ik het goed doen. Mijn grootste angst is toch om middelmatig te zijn.’   

 

Het gezin kwam via verschillende asielzoekerscentra terecht in het Brabantse Standdaarbuiten, een dorpje met een kleine 1.800 inwoners. Het verschil met Teheran kon niet groter zijn. Zandi ging er naar de basisschool, waar hij het enige kind met een migratieachtergrond was. Met horten en stoten vond de familie zijn weg. Snel aanpassen was het devies. Dat heeft Zandi geweten. ‘Ik moest van mijn vader elke dag vijf bladzijden van het woordenboek leren.’

‘Als je uit Iran komt, dan zijn er drie beroepen waar je uit kunt kiezen’

De jonge Zandi kan gemakkelijk leren. Na de basisschool gaat hij naar het gymnasium. Daar maakt hij vrienden en gaat net ‘als iedereen’ op hockey. Later studeert hij rechten in Leiden. ‘Weet je, als je uit Iran komt, dan zijn er drie beroepen waar je uit kunt kiezen. Advocaat, architect of arts. Al het andere valt de familie tegen.’

Rijkeluiszoontjes

In Leiden werd hij lid van Minerva, het corps dus. ‘Zat ik daar tussen al die rijkeluiszoontjes. Ik denk dat ik de enige allochtoon was. Wat doet jouw vader, vroegen ze dan. Dat vond ik zo raar.’ Misschien was hij een atypisch Minerva-lid. Kan best. ‘Maar ja, als iemand zegt: dat is niets voor jou, dan ga ik het juist doen. Zo ben ik.’  

 

Toch staan het kakkineuze studentenleven en al het feesten hem na een tijdje tegen, net als de rechtenstudie. Als gesjeesde student gaat hij op Scheveningen wonen. Werk vindt hij in de horeca, en met de zee dichtbij kan hij veel surfen, denkt hij. ‘Op een surfplank heb ik niet gestaan’, zegt hij met een bulderende lach, ‘maar ik heb wel heel lang in de horeca gewerkt.’

Maar Zandi wordt onrustig, wil meer uit het leven halen, geld verdienen, rijk worden. Hij wordt callcentermedewerker bij een incassobureau, solliciteert dan bij een ‘boutique recruitment agency’ in Rijswijk en mag daar na lang aandringen op proef beginnen. ‘Ze zeiden: ‘Als je een deal maakt in de eerste maand, mag je blijven.’ Hij blijft er zes jaar. Groeit van trainee door naar het management. Vertrekt naar Londen om nog meer te leren, zoals hij het zelf zegt. ‘Recruitment is in het Verenigd Koninkrijk echt veel volwassener dan in Nederland.’ Het bedrijf waar hij werkte was erg target–gedreven en hiërarchisch. ‘Als beginner kreeg je niet eens een stoel, die moest je verdienen. Je moest letterlijk staand aan een bureau gaan bellen.’

‘In mijn eerste week komt de grote baas binnenlopen, spreekt een jongen aan en vroeg hoeveel deals hij heeft gesloten. ‘Een’, zei de jongen. ‘You’re fired’, was het antwoord. Dat was echt geen grapje. Hij kon gewoon vertrekken. Bizar.’ Zandi haalt zijn targets wel. 

 

In Londen begint het ondernemersbloed weer te kriebelen. Hij komt terug naar Nederland om zijn eigen bedrijf te beginnen. De tijd is er rijp voor, hij voelt het. In 2017 start hij met compagnon Edwin de Jonge Timetohire. Een platte organisatie, met zelfsturende teams en veel ruimte voor de – veelal jonge – werknemers. 

 

Bent u nu trots? 

‘Lastige vraag. Weet je, ik ben nooit tevreden. Privé wel hoor, ik heb een prachtige zoon, heb goed contact met mijn ex en ben heel gelukkig in mijn nieuwe relatie. Maar zakelijk ben ik heel onrustig. Het gaat me echt niet om het geld of de status. Natuurlijk kan ik genieten van lekker eten, van een mooi huis. Nu rij ik in een mooie auto, maar ik heb jaren in een Kia Picanto gereden en als ik dat morgen weer moet doen, prima.’

‘Ik weet dat – ook als het allemaal wegvalt – het toch wel goed komt. Ik verdien mijn geld altijd wel. Maar trots en tevreden… Dat is lastig. Het is eigenlijk nooit goed genoeg. Die pita gyros met een Sprite uit mijn jeugd vergeet ik gewoon nooit.’ 

‘Ik gruw van positieve discriminatie’

 

Wanneer bent u dan wel tevreden?

‘Ik denk altijd, ik moet meer met mijn leven. Als ik Ali Niknam zie, de oprichter van Bunq, die is ook van Iraanse afkomst en super succesvol. Daar kan ik bijna emotioneel van worden. Maar zet me niet neer als die ondernemer die het met een vluchtelingenachtergrond zo ver heeft geschopt. Ik gruw van positieve discriminatie. Ik ben al een paar keer benaderd voor een prijs voor ondernemers met een andere culturele achtergrond. Daar ga ik dus niet aan meedoen. Je mag me een ondernemersprijs geven, maar geen aparte prijs voor allochtonen. Daar zit iets dubbels in.’ 

 

Wat wilt u achterlaten?

‘Nu ik ouder word, wil ik niet alleen maar groeien maar ook meer impact maken. Niet voor de bühne, zoals ik vaak om me heen zie, maar echt. Bedrijven die geen toegevoegde waarde opleveren, hebben steeds minder bestaansrecht.’

‘Een paar jaar geleden heb ik een paar dagen meegedraaid in een weeshuis op Bali. Dat maakte indruk. Er zijn zoveel brandhaarden in de wereld en de kinderen zijn daar altijd de dupe van. Ik maak me zorgen over de verharding in Nederland, de groeiende intolerantie. Dorpen waar ze nieuwkomers met fakkels verwelkomen, doen me denken aan mijn eigen verhaal. Mijn ouders hebben zo veel doorstaan om veilig te zijn. Misschien heeft het daarmee te maken.’ 

 

Zijn uw ouders wel trots? 

‘Mm, mijn moeder misschien wel. Ik denk dat mijn vader niet echt weet wat ik doe. Mijn zoon heeft een uitzendbureau, hoorde ik hem een keer zeggen. Ik probeer het weleens uit te leggen. Maar ik leef toch echt in een heel andere wereld.’ 

 

Komt daar die eindeloze ambitie vandaan?  

Zandi moet even nadenken. ‘Het is echt een soort vuur dat van binnen brandt. Misschien gun ik het mezelf niet om trots of tevreden te zijn.’

Op de hoogte blijven van onze beste artikelen? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.