Voor Emily Pittman (Grolsch) is het glas altijd halfvol

Londen, Dublin, Enschede: de Nieuw-Zeelandse Emily Pittman (42) is steeds op zoek naar nieuwe ervaringen en mensen. Zo kwam ze vorig jaar bij Grolsch terecht als ceo en de eerste vrouw in die functie. Bij dat laatste wil ze niet te lang stilstaan. ‘Het gaat om je individuele stijl.’

Ze is nog niet bij de ‘Nonnen van Vught’ geweest ten tijde van het interview. Dus dat is in het Engels. Daarna gaat ze wel naar het taleninstituut dat onder die naam bekend staat. De spoedcursus Nederlands bestaat uit drie sessies van vijf, drie en twee dagen alleen maar Nederlands leren en praten. ‘Best moeilijk om daar binnen te komen. Maar natuurlijk namen ze me aan’, zegt Pittman met een glimlach. ‘Ik hou ervan om nieuwe dingen te doen. ‘Make the impossible possible’ is mijn motto. Je weet niet of je iets kunt als je het niet probeert.’ Vooral de uitspraak van het Nederlands vindt ze moeilijk. Uitgelachen worden vindt ze niet erg, ‘want ik probeer het in elk geval’. Haar favoriete Nederlandse woord tot dusver? ‘Kezellik, want dat klinkt leuk en mensen beginnen te lachen als ik het zeg. Zo ontstaat connectie.’

Wie is Emily Pittman?Emily Pittman (42) groeide op in Nieuw-Zeeland. Haar moeder was kapster, haar vader ondernemer. Na een studie sociologie, economie en politicologie aan de Auckland University of Technology ging ze in 2003 aan de slag als marketeer bij Nutrimecs (cosmetica). Twee jaar later vertrok ze uit Nieuw-Zeeland om (meer van) de wereld te ontdekken. In Londen werkte ze als analist en consultant bij verschillende bedrijven. In 2007 begon ze bij Coca-Cola, waar ze uiteindelijk commercieel directeur UK en Ierland werd. In 2017 vertrok Pittman met haar gezin naar Dublin om bij Unilever te werken, het laatst als algemeen directeur Ierland. Zo kwam ze in beeld bij Asahi, de nieuwe Japanse eigenaar van Grolsch. In Enschede is ze de vierde buitenlandse ceo sinds de overname van de bierbrouwer in 2008. Pittman is getrouwd met een ondernemer en samen hebben zij een dochter van 11 en een zoon van 9. 

Emily Pittman is na zes maanden in Nederland nog volop aan het integreren. In Enschede, maar ook in de rest van het land. Dat kan makkelijk, want alles ligt vlakbij elkaar, observeert zij als geboren Nieuw-Zeelander. Veel mensen in een klein land. Maar in Friesland, waar haar zoon een rugbywedstrijd had, zag ze: geen mensen, alleen koeien. Het deed haar denken aan thuis, in Nieuw-Zeeland. Haar verdere observaties: Nederland is slim georganiseerd, en mensen hebben een goede balans gevonden tussen werk, familie en bezigheden als sport.

Ze integreert ook in Amstelveen, want daar woont ze met haar man en kinderen (dochter van 11, zoon van 9). ‘Zij gaan daar naar een internationale school, en mijn man heeft twee bedrijfjes in Dublin, dus voor hem is het handig om dichtbij Schiphol te wonen. Ik rij naar Enschede met mijn podcast, smoothie en koffie. Niemand die me dan lastig valt.’

U werkte hiervoor bij Coca-Cola in Dublin en bij Unilever in Londen. Uw carrière is leidend en uw man volgt?

‘Ja, daar lijkt het wel op. We hebben regelmatig een gesprek over wat we hierna gaan doen, wat goed is voor het hele gezin. Hij vliegt maandelijks naar Dublin, en is in the lead in het gezin. Allebei een voltijds carrière is moeilijk te combineren met een gezin. Dus stellen we regelmatig de vraag: wiens tijd is het nu? De één accelereert, de ander stabiliseert. Hierna neem ik mogelijk gas terug. Het is een voordeel dat we steeds langer moeten werken: er zijn genoeg mogelijkheden voor allebei om carrière te maken.’

‘Carrière maken gaat verder dan ego en geld’ 

Waarom is dat belangrijk voor u: carrière maken?

‘Ik wil leren, het verschil maken, iets achterlaten. En ik hou ervan om verschillende culturen te leren kennen, dat kan als je internationaal carrière maakt. Het gaat mij niet om de hoogste functie met het hoogste salaris. Het gaat verder dan ego en geld. Ik wil mijn mensen dienen en het bedrijf beter maken. Je moet het als ceo elke dag waarmaken.’

En thuis?

‘Ik hou ervan om moeder te zijn en ik hou ook van mijn baan. Ik voel me niet schuldig tegenover de kinderen, sta bij mijn keuzes. We vormen een team als gezin. En ik ben bij de dingen die ertoe doen, zoal een toneelstuk op school van mijn dochter. Daarvoor heb ik ook heel vaak de tekst met haar gerepeteerd. Als er doordeweeks iets moet worden besproken en ik ben in Enschede, dan facetimen we. Het is wel grappig: ik sprak laatst een man die zich schuldig voelde omdat hij doordeweeks naar Londen vloog vanuit Dublin. Ik heb toen geantwoord dat hij moest leren om zich niet schuldig te voelen. Je maakt de keuze als gezin, en dan steun je elkaar in die keuze.’

Ze groeide op in Nieuw-Zeeland in een dorp tussen twee stranden. ‘Ik was veel buiten. De hele dag weg en niemand die zich zorgen over me maakte. Ik weet niet of dat goed is of niet, maar dat was de tijd.’ Haar moeder was kapster en haar vader dreef met zijn broer een vorkheftruckbedrijf. Ze omschrijft haar jeugd als basic, easy, simple, happy. Met de ups en downs van een familiebedrijf. ‘Er waren momenten dat mijn moeder zich afvroeg of er genoeg geld was voor de boodschappen die week. De huidige Instagram-generatie ziet zich al rijk worden met een eigen bedrijf, maar daar is veel werk en opoffering voor nodig.’

Ze heeft als tiener bij wijze van bijbaantje in het bedrijf van haar vader gewerkt als schoonmaker. ‘Moet je voorstellen: met al die vettigheid en olie. Ik deed ook de toiletten. Boenen totdat het schoon was. Zodat de werknemers weer in een schone omgeving konden werken. Iets kleins dat er toch toe doet.’ Het paste bij de waarden die ze van haar ouders meekreeg: nederig zijn, hard werken, doorzetten, respect hebben voor iedereen.

De vraag of zij als oudste kind het bedrijf zou willen overnemen, is niet ter sprake gekomen, aangezien haar vader het toen al had verkocht. ‘Hij is vroeg met pensioen gegaan om van het leven te genieten. Goed voor hem.’ Haar ouders wilden dat zij als eerste in de familie naar de universiteit zou gaan, en hadden daar geld voor opzij gelegd. ‘Mijn vader zei: zorg dat je de balans in je leven goed krijgt, want ik heb veel opgeofferd voor het bedrijf. Het leven kan aan je voorbijgaan als je alleen op je werk bent gericht.’

Na een bachelor hield u het voor gezien op de universiteit.

‘Ja, maar niet omdat ik niet van leren hield. Alleen hoef je daarvoor niet per se naar de universiteit te gaan. Ik wilde gewoon de wereld zien. Met 600 euro op zak ben ik naar Londen gegaan. Huilend nam ik afscheid van mijn familie. Die stond wel achter mijn keuze. Je voedt je kinderen op en laat ze vervolgens los, laat ze alle mogelijke ervaringen opdoen. Mijn nanna (oma, red.) vraagt altijd: ben je gezond en gelukkig? Dan heb je alles.’

Toch was het begin in Londen niet zo gelukkig: geen geld, geen baan, huisgenoten die haar niet mochten, en een vriendje in Nieuw-Zeeland dat ze net had leren kennen. ‘Als hij me daar terug wilde hebben, moest hij me komen halen. Nou, hij is gekomen en daarna niet meer weggegaan. Het was steeds: we blijven nog twee jaar en gaan dan terug. Ik heb nog steeds wel last van heimwee, en mijn ouders worden natuurlijk ouder en willen hun kleinkinderen zien, maar Nieuw-Zeeland is er altijd wel voor me. Ik wil nieuwe mensen ontmoeten en nieuwe dingen zien.’

En dan komt u zomaar bij Grolsch in Enschede terecht.

‘Ik ben benaderd voor deze functie op basis van mijn track record: goede resultaten, brede ervaring, goed in mensen betrekken bij het bedrijf. Het was tijd voor een nieuwe omgeving. Nee, we hebben de kinderen niet om toestemming gevraagd. We kunnen altijd even naar Londen of Dublin als we willen, en gaan nu hier nieuwe herinneringen creëren. Het is spannend.’

Ze is de vierde buitenlandse ceo van Grolsch sinds de overname van de Twentse brouwer door achtereenvolgens SAB Miller en het Japanse Asahi. Pittman merkte niets van argwaan (wat komt die Nieuw-Zeelandse hier doen?) toen ze in Enschede begon. ‘Medewerkers waren nieuwsgierig, en ik ben erg open. Ik wil hier echt zijn en sla mijn armen om mensen. Ik denk dat ik hier moet zijn voor een reden, voor een volgend hoofdstuk van dit bedrijf.’

Alleen: ze drinkt geen Grolsch. Niet omdat ze niet van bier houdt, maar omdat ze een glutenallergie heeft. Wel frappant: een glutenallergie en dan achtereenvolgens werkzaam bij drie producenten van voedingsmiddelen. ‘Ik heb het sinds vier jaar en het gaat niet meer weg. Het is een uitdaging, maar je zorgt dat het werkt.’ Ja, ze is van het glas halfvol. Al is dat dan geen Grolsch.

‘Meisjes kunnen me zien en denken: dat kan ik ook worden’

U bent de eerste vrouwelijke ceo van Grolsch. Is dat nog een dingetje?

‘Het is een platform. Vrouwen en meisjes kunnen me zien en denken: dat kan ik ook worden. Tegelijkertijd kan ik dit net zo goed al een man, dus laten we er niet te lang bij stilstaan en doorgaan. Ik heb met masculiene vrouwen én met feminiene mannen gewerkt. Het gaat om je individuele stijl. Ja, er zijn meer vrouwelijke ceo’s nodig. Maar het gaat volgens mij meer om nieuwe leiders die nederig en dienend zijn, en compassie hebben. Kwaliteiten die mannen tot dusver misschien hebben weggestopt.’

U bewondert Jacinda Aldern, voormalig premier van Nieuw-Zeeland.

‘Ze is een balans van zichzelf zijn en van kracht, doorzettingsvermogen en weerbaarheid. Dat probeer ik ook: compassie en empathie combineren met overtuigingskracht. Soms moet je onaardige dingen doen, zoals medewerkers ontslaan, maar doe dat dan met respect. Hoe zou ik op zo’n moment behandeld willen worden? In de covidperiode moest ik mensen online geruststellen. Ik moest de richting van het bedrijf aangeven, maar ook rekening houden met medewerkers die familie waren verloren aan covid. Dat was een belangrijke les voor me. Wat er ook gebeurt – goed of slecht – we gaan er het beste van maken.’

Op de hoogte blijven van onze beste artikelen? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.