Vouwwagenproducent Campooz biedt mensen bestaanszekerheid

Wat kan ik voor Assen doen met mijn bedrijf? Dat vroegen Gert IJszenga en zijn compagnon Raoul Veldink van vouwwagenproducent Campooz zich af. Werk bieden aan mensen met afstand tot de arbeidsmarkt, bleek het antwoord. ‘We zijn geen sociale werkplaats, we zijn een commercieel bedrijf. Maar mensen kunnen hier groeien.’ 

Gert IJszenga kan er nog om lachen: ‘Er belde een mevrouw op die het zo mooi vond dat er iets Drents in onze naam zit. Zij dacht dat Campooz verwees naar kamphoes – kampeerhuis. Maar dat is helemaal niet zo en het bedrijf is ook niet opgezet door een Kamphuis. Raoul en ik zochten gewoon een naam die iets over kamperen zei, eentje die buitenlanders kunnen uitspreken en waarvan de url nog vrij was voor een website. Het is dus Campóóz, met de klemtoon aan het eind.’

Voormalig crisismanager IJszenga ontwierp in 2015 voor zichzelf een vouwwagen, omdat hij de bestaande modellen niet mooi vond. Toen hij de schets aan marketingman Raoul Veldink liet zien, zag die er meteen brood in. In 2016 stond de eerste Campooz-vouwwagen in de showroom en inmiddels is het bedrijf de grootste vouwwagenproducent van Nederland en een van de drie grootste in Europa.

Toen kwam de vraag op wat Campooz voor zijn omgeving zou kunnen doen. ‘We zijn geen jongens die op zoek zijn naar snel geld. Onze conclusie was dat we mensen bestaanszekerheid bieden door werk. Daarin wilden we een extra stapje zetten door mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt in dienst te nemen.’ 

Dat is geen trucje vanwege een personeelstekort. ‘Als dat je uitgangspunt is, is dat tot mislukken gedoemd. Bovendien hebben we geen probleem met mensen vinden.’ Als er een vacature is, kijkt Campooz eerst hoe een team nu samengesteld is. Afhankelijk daarvan zoekt het bedrijf dan iemand met afstand tot de arbeidsmarkt of plaatst het een open vacature. ‘In de productie is de volgende werknemer iemand van de open markt, maar voor de inpakafdeling kunnen we wel iemand met afstand gebruiken. Het maakt ook niet uit via welke kant je binnenkomt, iedereen krijgt hier een gewoon sollicitatiegesprek.’ 

‘We kijken wat iemand kan’

Een persoon ‘met afstand’ in dienst nemen, gaat niet vanzelf, heeft IJszenga gemerkt. ‘Het probleem is dat de arbeidsongeschiktheidsomschrijvingen van de Sociale Dienst niet overeenkomen met die van het bedrijfsleven. Daardoor praatten we in het begin steeds langs elkaar heen. Inmiddels hebben we een matrix opgesteld met het Werkplein Drentsche Aa, de sociale dienst, met omschrijvingen en bijpassende overheidsregelingen. Dat werkt goed.’ 

Inmiddels zijn zeven van de achtentwintig werknemers mensen ‘met afstand’. De oorzaak verschilt per persoon: van langdurige werkloosheid of een autistische aandoening tot psychische problemen. IJszenga: ‘Als iemand voor 50 procent kan werken, verwachten we ook de helft van de normale inzet. Maar als er aanpassingen nodig zijn, komen die er. We kijken wat iemand kan.’  

Die aanpak werkt: ‘Iemand die bij ons begonnen is met een grote afstand is nu hoofd van de inpakafdeling, heeft drie mensen onder zich en krijgt binnenkort de kwalificatie ‘100 procent inzetbaar’’.

#OndernemenvoorNLSoms lijkt het of ondernemers zich alleen bezighouden met het runnen van het bedrijf en omzet draaien. In de praktijk doen ze veel meer dan dat. Ze zetten zich in voor een sociaal bedrijf, een groene omgeving of het opruimen van zwerfafval. In de serie #OndernemenvoorNL zoekt Opinieblad Forum die ondernemers op met de vraag wat ze drijft. En waarom zij vinden dat ze ook (mede)verantwoordelijk zijn voor hun omgeving. In de vorige aflevering vertelde groenteboer Martijn Oosterik waarom hij zijn hart heeft verpand aan de dagbesteding.

Op de hoogte blijven van onze beste artikelen? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.