Vivienne van Eijkelenborg (Difrax): ‘Struggle geeft voldoening’

Eigenaar van Difrax, president van Entrepeneurs’ Organization Netherlands en nu óók Zakenvrouw van het jaar. Vivienne van Eijkelenborg (48) over de noodzaak van yoga en het belang van vrouwen in zaken. ‘Ik wil wel een leuk leven hebben.’

Eerst is er die heugelijke tijding: ‘U bent gekozen tot Zakenvrouw van het jaar 2016.’ Dan volgt een feestelijke uitreiking van de 35ste Prix Veuve Clicquot in Grand Hotel Huis ter Duin in Noordwijk. Onder de aanwezigen – collega’s, vrienden en familie – bevindt zich ook koningin Máxima. ‘Om vrouwelijke ondernemers een hart onder de riem te steken’. Het nieuws haalt een dag later de voorpagina van De Telegraaf, interview-aanvragen stromen binnen. Iedereen – ‘van buurvrouwen tot ex-vriendjes’ – belt of mailt om te feliciteren. Het succes wordt haar van harte gegund. Vivienne van Eijkelenborg zegt dat ze nog nooit zoveel aandacht heeft gekregen.

Juist daarom wil ik eerst even twee jaar terug in de tijd.
‘Naar mijn sabbatical, bedoel je?’

Vier maanden in het Verre Oosten. Geen contact met het bedrijf. Uit de ratrace.
‘Ja, daar was ik – na zestien, zeventien jaar ondernemerschap – wel aan toe. Ik merkte al een tijdje dat ik werd opgeslokt door mijn werk; dat ik er moeilijk van kon loskomen. Ik had een andere kijk op de wereld nodig. Toen ik wegging, vroeg iemand bezorgd of ik nog wel terug zou komen. Je weet nooit wat er gebeurt tijdens zo’n reis, maar voor mij was het van het begin af aan duidelijk: ik wilde er alleen maar even tussenuit. Doordat ik niet met de dagelijkse ditjes en datjes werd geconfronteerd, heb ik op een abstracte manier kunnen nadenken over het bedrijf. Waar wilde ik met Difrax heen? En ook: hoe zou ik me minder met de day to day-business kunnen bezighouden?’

Waarom wilde u dat dan?
‘Toen ik bij Difrax begon, werkten er drie mensen op kantoor. Op de administratie na deed ik zo’n beetje alles: inkoop, sales, marketing. Hartstikke leuk, maar de organisatie groeide en er kwamen mensen in dienst die taken van me over konden nemen. Tegelijkertijd bleef ik alles zien en horen en dáár wilde ik vanaf. Dus zei ik tegen mijn managementteam: ‘Jullie nemen de boel tijdens mijn sabbatical met z’n drieën over, en als ik terugkom, ga ik een andere rol vervullen binnen het bedrijf.’  Zoals zo vaak in het leven liep dat helemaal anders. De drie mt-leden wilden niet met elkaar door en zijn uiteindelijk alle drie vertrokken. Alle rust die ik tijdens mijn sabbatical had opgebouwd, verdween bij terugkeer van de ene op de andere dag. Het werd mijn zwaarste jaar tot nu toe. Gedurende de eerste zes maanden moest ik weer vol op de bok en daarna was ik een half jaar bezig met een nieuwe constructie met een managing director. Die is inmiddels ingewerkt. Zij kan, intern, de organisatie aansturen, terwijl ik me kan focussen op de overview, het externe verhaal en mijn rol binnen de-’

Sorry dat ik u onderbreek, maar hebt u wel iets van de levenservaring die u tijdens de sabbatical hebt opgedaan kunnen implementeren in het ‘alledaagse bestaan’?
‘Absoluut. Yoga is sindsdien een heel belangrijk deel van mijn leven geworden. Drie keer per week komt Yvonne, mijn yoga-juf, bij mij thuis een uur lesgeven. Die lessen helpen mij mentaal en fysiek. Maar – dit sluit wel aan bij wat ik eerder wilde zeggen – ik heb ook veel baat bij mijn lidmaatschap van de Entrepeneurs’ Organization. Punt is: ondernemerschap confronteert je continu met jezelf. Of het nu over succes of over failure gaat; ik ben eindverantwoordelijk. In die organisatie kom ik gelijkgestemden tegen, mensen die tegen dezelfde problemen aanlopen. Het is een non-profit organisatie – je mág niet eens zaken doen – en aan het begin van elke bijeenkomst wordt vertrouwelijkheid uitgesproken. We behandelen voorbereide cases en er worden ervaringen uitgewisseld. Het is geen praatclubje hoor; als je acht tot tien ondernemers een hele middag bij elkaar zet en daarna ook nog uit eten gaat, moet het wel nuttig zijn. Entrepeneurs’ Organization heeft, worldwide, inmiddels zo’n 14.000 leden en ik ben dit jaar de president van de Nederlandse afdeling geworden.’

Hoe is de man-vrouw verhouding?
‘Goed punt. In mijn groep zit nog één vrouw. Veel groepen bestaan uit alleen maar mannen. Het is mijn ambitie om meer vrouwelijke ondernemers in huis te halen. Dat aantal moet van 10 naar 20 procent, minimaal.’

‘Je moet knokken om iets te bereiken’

Willen ze niet, of zijn ze er niet?
‘Ze zijn er echt wel – zelfs als je naar de voorwaarden kijkt voor het lidmaatschap: een omzet van 1 miljoen, minstens tien medewerkers en zeggenschap – maar ze stappen niet zo snel in omdat ze het zien als tijd voor zichzelf, terwijl het natuurlijk ook een investering in het bedrijf is. Vrouwen worstelen nog altijd met dat ene lastige rijtje: werk, gezin en tijd voor jezelf. Mannen hebben minder last van schuldgevoel. Die doen gewoon hun ding. Waarom zou een vrouw niet hetzelfde kunnen doen? Wat je daarmee laat zien, ook aan de kinderen, is: a) dat je voor jezelf kunt zorgen en b) dat het niet vanzelf gaat, dat je ergens voor moet knokken om iets te bereiken. Je moet, zoals ze dat bij de Entrepeneurs’ Organization zeggen, een thirst for learning hebben.’

Alles voor de zaak?
‘Nee, ik bedoel: investeer in jezelf en laat het bedrijf daar van meegenieten. Als je het goed aanpakt, houd je ook nog vrije tijd over. Ik ben zeker niet zo’n type dat alles heeft opgegeven voor het bedrijf. Bovenaan mijn lijstje staat nog altijd dat ik een leuk leven wil hebben. Ik ga, bijvoorbeeld, om het andere jaar met tien vriendinnen paardrijden in Toscane. Ik ben, net als mijn oma en mijn vader, een beestenmens. Dat wil zeggen: ik houd van intelligente beesten, met vissen heb ik niet zo veel.’

U hebt een Rhodesian Ridgeback. Wat zegt het over u dat u juist voor dit type hond hebt gekozen?
‘Ehm, oké, hier moet ik een zorgvuldig antwoord op geven… Flor is sterk, maar ook aanhankelijk. Ze is loyaal, ze zal alles doen om mij te beschermen en… nou goed, wat ik dus wilde zeggen is dat ik vooral de mix van kracht en elegantie zo mooi vind, maar ze zeggen altijd dat een hond op zijn baasje lijkt en het leek me zo stom om zoiets, indirect over mezelf te zeggen.’

Dan doe ik het wel: ik vind u een mooie mix van kracht en elegantie.
‘Haha, nou dank je wel!’

Uw ouders zijn in 1967 met dit bedrijf begonnen. Dimphna en Frank. ‘Di’ en ‘Fra’. De X stond voor de opvolger van het bedrijf. Komt er straks nog een X achter Difrax te staan?
‘Los van het feit dat je nooit een merknaam moet veranderen: nee. Ik heb geen kinderen en mijn neefjes en nichtjes zijn nu tussen de 6 en 12 jaar oud. Het is sowieso veel te vroeg om hier over na te denken. Kijk, mijn ouders zijn met een lading wattenstaafjes begonnen in het koetshuis, een paar honderd meter hier vandaan. Inmiddels is Difrax een groothandel in uiteenlopende babyproducten geworden die zaken doet in vijfentwintig landen. Zoiets, het bouwen van een naam in het buitenland, kost jaren. Deze struggle, dit vallen en opstaan, geeft mij enorm veel voldoening. Ik ben niet iemand die van het ene naar het andere bedrijf hopt, ik ben geen serie-entrepeneur. Er staat mij eigenlijk maar één ding voor ogen: leren hoe het nóg beter kan.’

Vivienne van Eijkelenborg
1968 Geboren in Bilthoven
1986 Behaalt diploma aan Het Nieuwe Lyceum in Bilthoven
1992 Einde studie Bedrijfskunde in Groningen
1997 Begint te werken bij Difrax
1999 Neemt het bedrijf van haar ouders over
2015 President van Entrepeneurs’ Organization Netherlands
2016 Zakenvrouw van het Jaar