CCV ceo Enny van de Velden laat zich niet opzij schuiven

Ze werd ceo van CCV – je weet wel: van de pinautomaten – toen ze de 50 al was gepasseerd en is voor niemand bang. En opgeven doet Enny van de Velden ook niet, zelfs toen ze bijna werd gepasseerd voor die baan als ceo. Maar ‘er waren moment dat ik dacht: Bekijk het maar.’

Aan het eind van het gesprek staat ze op. Enny van de Velden (58) loopt naar een fotolijst die nog half in plastic tegen de muur in haar werkkamer staat. Het zijn foto’s van het 60-jarig jubileum, dat met een tweedaags festival, compleet met foodtrucks en feesttenten werd gevierd. ‘We hebben enorm uitgepakt om te laten zien dat we ons verbonden voelen met alle collega’s in de vier landen. Ik moest die ochtend nog mijn speech afmaken in de caravan – iedereen bleef ook op het festivalterrein slapen – daarna werd ik in een golfkarretje langs al onze mensen naar het podium gebracht.’  Ze wijst nog een keer naar de foto’s. ‘Je vroeg me waarvoor het ik allemaal doe? Dat is hiervoor. Al die mensen samen, dat gaf me een geweldig trots gevoel.’

Van de Velden staat nu alweer sinds 2013 aan het hoofd van het CCV, het bedrijf dat de pinautomaat in Nederland introduceerde. Begonnen als een klein accountskantoor in Arnhem, nu goed voor 60 procent van het elektronische betalingsverkeer in Nederland en actief in zestien Europese landen.

Wie is Enny van de Velden?Enny van de Velden werd op 25 januari 1961 in Arnhem geboren. Na de middelbare school (vwo) studeerde ze Andragogische Wetenschappen aan de Rijkuniversiteit Groningen. Al tijdens haar studie werkte ze als beleidsmedewerker vrouwenprojecten bij de Vereniging van Wereldwinkels. Daarna ging ze aan de slag als programmamaker bij OOG RTV. Daar keerde ze in 1998 terug nadat ze vijf jaar als zelfstandig ondernemer bedrijfsfilms en documentaires had geproduceerd en geregisseerd. Een jaar later maakte ze de overstap naar het onderwijs. Eerst als docent audiovisuele journalistiek aan de Hogeschool Windesheim, daarna als projectmanager media en entertainment management aan de Stenden Hogeschool. In 2006 begon Van de Velden een eigen bedrijf in serious gaming: Any Productions. Tijdens de crisis werd de financiering van dit soort projecten een probleem en stapte ze over naar het bedrijf van haar vader, de CCV Group. Daar startte ze als manager strategie en beleid. In mei 2016 werd Van de Velden bestuursvoorzitter van de CCV Group en de cco.

Bestuursvoorzitter van CCV

Ze trad in de voetstappen van haar vader, maar dat was allesbehalve eenvoudig, vertelt ze eerlijk. Van de Velden moest zich – als buitenstaander en als dochter van – extra bewijzen en haar plaats bevechten. ‘De directeuren, ook in het buitenland, steunden me al snel. De toenmalige raad van commissarissen was een ander verhaal. Ik paste niet helemaal in het plaatje dat ze in hun hoofd hadden. Dat was toch het beeld van een oudere man, een techneut die zijn sporen in de sector al verdiend had. Ze waren op zoek naar het spiegelbeeld van zichzelf.’

Ze schudt beslist haar hoofd. Dat was wel het laatste wat het bedrijf nodig had. Van de Velden was helder. Ze moest en zou ook de bestuursvoorzitter worden. ‘Als ik het niet word, dan ben ik weg, dat was heel duidelijk voor mij. Ik kan niet onder iemand werken, daar ben ik te eigenwijs voor. En dit bedrijf gaat alleen overleven met iemand die focust op verbinding.’ Ze neemt een slok koffie. Die strijd heeft veel energie gekost. ‘Ik moest echt mijn toegevoegde waarde bewijzen. Er waren momenten bij dat ik dacht: Bekijk het maar.’

Nooit opgeven

Maar opgeven past haar niet, past niet bij de familie Van de Velden. Bovendien maakte ze zich zorgen over de toekomst van het familiebedrijf. ‘CCV was helemaal niet klaar voor de toekomst. De hele digitalisering leek aan ons bedrijf voorbij te gaan. Dat kon toch niet? Een toekomstvisie ontbrak. Mijn vader was al meer naar de achtergrond getreden en de andere directeuren waren geen visionairs.’

‘ik paste niet helemaal in het plaatje dat ze in hun hoofd hadden’

Haar vader wel. Hij was altijd bezig met vernieuwing, met de toekomst, klinkt het trots. Cor van de Velden begon samen met zijn vrouw Bep in 1958 met een accountantskantoor aan huis en haalde – als echte pionier – in de jaren zestig al een geautomatiseerd Amerikaans boekhoudprogramma naar Nederland. Booming business. Het familiebedrijf CCV, dat staat voor Computercentrum Cor van de Velden, groeide rap. Onder de klanten de grote tankstations. Van de Velden bleef kijken naar wat zijn klanten nodig hadden en introduceerde de tankpas, loyalty-programma’s. Toen in de jaren tachtig het aantal overvallen op benzinestations toenam, wilden zijn klanten van het cashgeld af en vroegen de Arnhemse boekhouder om een oplossing. ‘Zo kwam de pinterminal in Nederland.’

Het interview gaat verder na de foto 

CCV groeide uit

Inmiddels is CCV uitgegroeid tot een bedrijf met meer dan 240.000 klanten,1.200man personeel en vestigingen in Nederland, België, Duitsland en Zwitserland. Ook’de’ dochter kijkt graag vooruit. ‘Ik lijk daarin echt op mijn vader. Innoveren geeft energie. Ik denk veel na over de toekomst van betalen. Hoe winkelen we in de toekomst? Hoe rekenen we af?’

Dat is Enny van de Velden. Gedreven, enthousiast. Ze maakt veel uren, altijd gedaan ook. Ook daarin lijkt ze op haar vader. ‘Op allebei eigenlijk, mijn moeder was de directeur op de achtergrond, zij deed de personeelszaken. Ze hebben altijd hard gewerkt, vooral in de tijd dat ik naar de middelbare school ging. Maar ik heb een erg fijne jeugd gehad. Een warm thuis. Er kon heel veel bij ons. Mijn broers en ik namen altijd wel een stoot vrienden mee. Ik herinner me nog die keer dat we in de tuin zaten en er 50 meter verderop twee jongens met een rugzak uit een auto stapten. ‘Wedden dat zij vanavond hier slapen?’, zei mijn vader. En zo gebeurde het. Het waren jongens uit Polen die op trektocht in Europa waren.’ Een grote glimlach.Met plezier denkt ze terug aan de tijd van het kerkkoor, de kerkband. Elke zondag was de familie in de gereformeerde kerk te vinden. Enny zong. Haar broers en vrienden speelden gitaar en drum. ‘We waren volgens mij de eerste band die applaus kreeg in de kerk. Geweldig! Nee, het geloof heb ik nooit als zwaar ervaren, we maakten er niet zo’n toestand van.’

Dit is ‘mevrouw Pin’

Dat ze haar vader zou opvolgen lag bepaald niet in de lijn der verwachtingen. Het familiebedrijf trok haar helemaal niet. ‘Dat leek me uitermate saai.’ Als kind wilde ze uitvinder of wereldreiziger worden. ‘Iets avontuurlijks. Maar ik was ook altijd geïnteresseerd in mensen, dus het werd uiteindelijk de studie andragologie, ofwel veranderkunde.’ Een studierichting binnen sociale wetenschappen die nu niet meer bestaat. ‘Het ging vooral over het gedrag van mensen, over verandermanagement. Wat bepaalt het gedrag van mensen? Mateloos interessant en daar ben ik ook bij het CCV nog dagelijks mee bezig.’

De overstap naar CCV

De drang naar nieuwe kennis, naar avontuur spreekt ook uit haar cv. Na haar studie volgden uiteenlopende banen. Ze stond een aantal jaren voor de klas op Hogeschool Windesheim in Zwolle en later werd ze dean van een nieuwe opleiding Media & Entertainment Management aan de Stenden Hogeschool in Leeuwarden. ‘Dat was echt pionieren. Ik had wel voor de klas gestaan, maar was geen onderwijskundige. We gaan het gewoon doen, dacht ik. We moesten het hele curriculum opzetten, een half jaar later kwamen de eerste studenten al.’ Na Leeuwarden stortte Van de Velden zich – met haar eigen bedrijf – gericht op serious gaming in het onderwijs. ‘Ik zag de potentie, haalde mooie opdrachten binnen en verzamelde een goede club mensen om me heen.’ Alles ging goed tot de de crisis uitbrak.

‘jij moet het doen, zei mijn vader. jij bent de enige ondernemer in de familie’

Haar vader, die al meer op de achtergrond was getreden, was inmiddels begonnen met een zoektocht naar een opvolger. Zonder succes. Het was op dat moment dat hij zei: ‘Jij bent de enige echte ondernemer in onze familie, jij moet het doen.’ ‘Daar ben ik over na gaan denken. Ik wist niets van betaalterminals, maar dacht laat ik het maar proberen. Ik moest weer van scratch af aan beginnen, maar dat had ik al eerder gedaan.’

Pippi Langkous

Haar motto lijkt verdacht veel op dat van Pippi Langkous. ‘Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan.’ Van de Velden schiet in de lach. ‘Ik heb me hier ook vaak Pippi Langkous gevoeld.’ Dat zelfvertrouwen zit diep. ‘Dat had ik als kind al, ik nam ook altijd de leiding wanneer er op school iets moest gebeuren. Dat ging vanzelf. Ik werd ook altijd gevraagd om een nieuwe leerling onder mijn hoede te nemen. Mijn ouders en mijn broers hebben dat ook.’

‘vrouwen laten zich opzij schuiven. Niet doen, neem gewoon de lead’

Ze vindt dat vrouwen zich in het bedrijfsleven vaak te bescheiden opstellen. Zelf is ze vaak de enige vrouw aan tafel. ‘Veel vrouwen laten zich opzij schuiven, maar je moet als vrouw gewoon de lead nemen. Morgen bijvoorbeeld ga heb ik een bijeenkomst bij een klant in Frankrijk. Ik wil altijd de eerste presentatie geven, daarmee zet ik meteen de tone-of-voice van zo’n meeting. Gewoon doen. Vrouwen zijn vaak veel beter dan ze zelf denken. Natuurlijk had ik het geluk dat ik de 50 al was gepasseerd, ik was voor niemand bang. En ik stelde me ook heel open op. Van payment weet ik verrekte weinig, maar ik weet toevallig wel iets van de nieuwe wereld.’

CCV is inmiddels klaar voor die nieuwe wereld. Vorig jaar werd Van de Velden nog genomineerd voor de EY Entrepreneur Of The Year award, een erkenning voor de rol die het bedrijf onder haar leiding in de wereld van het betalingsverkeer heeft ingenomen. Ze is blij met de erkenning, maar het applaus dat ze op CCV-jubileumfestival in september van het personeel kreeg, deed haar meer. ‘Daar krijg ik nog steeds kippenvel van.’

Slecht gevoel

Al dat succes vraagt veel uren. De balans tussen werk en privé is ver te zoeken, zegt ze. Het thuisfront weet niet beter. ‘Dat was voor mijn partner niet altijd makkelijk. Maar gelukkig is hij geen workaholic. Hij is een eigenwijze fysiotherapeut. Ik heb zelfs mijn zwangerschapsverlof eerder afgebroken omdat ze me nodig hadden. Ik geloof dat mijn dochter vier weken was toen ik weer ging werken.’

‘mijn dochter wil nog steeds op me lijken’

Er waren ook pijnlijke momenten. ‘Ik zat een keer in Zwitserland toen mijn dochter huilend opbelde, ze was toen een jaar of 13, alleen thuis en heel verdrietig. Toen voelde ik me echt heel slecht. Ik heb daar wel een tijd last van gehad. Maar gelukkig zien mijn kinderen dat anders. Mijn dochter wil nog steeds op me lijken. Er kan heel veel bij ons. Net als vroeger bij mijn ouders. Ze studeren nu allebei maar we gaan nog steeds in de zomer met z’n allen op vakantie. Vorig jaar gingen er ook nog vijf vrienden van hen mee en waren we metzeven jongeren op pad, dat vind ik echt leuk. Natuurlijk heb ik bepaalde zaken van de kinderen gemist, maar je maakt nu eenmaal keuzes in je leven en de consequenties moet je accepteren.’

Of ze – ook net als haar vader – tot haar 82ste blijft werken? Van de Velden glimlacht. ‘Ik sluit het niet uit.’