Simone van Trojen (LaDress): ‘Niet alles kan perfect zijn’

Op de modefoto’s van kledingmerk LaDress ziet oprichter Simone van Trojen er perfect uit. Maar het leven ís niet perfect, weet ze al sinds haar jeugd. Vorig jaar werd ze behandeld voor borstkanker. ‘Verdriet laat ik toe, maar ik kijk daarna weer naar wat ik wél heb.’ 

De ruime werkkamer van Simone van Trojen, in een statig kantoor aan het Amsterdamse Vondelpark, staat vol kledingrekken. Van Trojen zelf draagt een donkerblauw ‘werkpak’ uit de eigen collectie, met daaronder gympen voor het gemak. ‘Als ik die thuis verwissel voor een paar hakken, is het zo een uitgaansoutfit’, zegt ze en dat klinkt meteen als een perfecte reclameslogan.   

Ze ziet er goed uit en steekt enthousiast van wal. Je zou niet zeggen dat ze een zwaar jaar achter de rug heeft, met twee operaties vanwege borstkanker.  

Van Trojen: ‘Het ging juist goed met LaDress. We waren weer teruggekeerd naar de kern: geen winkels en eigen distributie meer, maar een kleine organisatie die zich richt op online verkoop. En dan krijg je bij een controle in het ziekenhuis ineens te horen: ‘We zien toch iets op de mammografie.’ Na de eerste schrik betekende dat zes weken stress: wat is het en wat is de prognose?’

Wie is Simone van Trojen?Na een studie fiscaal en Nederlands recht aan de Universiteit van Amsterdam begon Simone van Trojen (53) in 1994 als jurist bij advocatenkantoor Loeff Claes Verbeke. Die jaar later vertrok zij naar Endemol, waar ze manager programmasponsoring werd. In 1999 werd zij mededirecteur van een softwarebedrijf en groeide het besef dat zij toch meer een ondernemer was. Met LaDress begon Van Trojen in 2006. Het online begonnen bedrijf werd uitgebreid met distributie en winkels. In 2019 keerde LaDress terug tot de (online) kern. 

Geen controle 

Voor een perfectionist als Van Trojen was vooral de onzekerheid ‘heel eng’, vertelt ze. ‘Een perfectionist is een controlfreak en op zo’n moment heb je het gewoon niet onder controle.’ Ze maakte zich ook zorgen over haar kinderen Beau en Lise, die allebei in hun eindexamenjaar zaten. ‘Dat gun je ze natuurlijk niet.’ Het tekent haar dat ze zich op zo’n moment bijna meer zorgen maakt over anderen dan over zichzelf.  

Maar de operaties zijn gelukt en de kinderen geslaagd. Zoon Beau begint binnenkort aan een bètastudie, dochter Lise reist met een vriendin een halfjaar door Azië. ‘Daar heeft ze zelf voor gewerkt, onder meer bij LaDress. Ik mis haar natuurlijk, maar gun het haar ook.’ Zelf toog Van Trojen op die leeftijd ook naar het buitenland om de wereld te ontdekken, ze ging naar Parijs en Londen.  

Werken als troost  

Zoon en dochter figureren met enige regelmaat met hun moeder in de advertenties van LaDress op de website en in bladen. Of ze later in het bedrijf zullen komen werken, is nog geen gespreksonderwerp. ‘Ze bepalen hun eigen richting’, zegt Van Trojen. ‘Je weet toch niet hoe het leven loopt.’ Haar man Bart, die in het verleden ook ondernemer was, werkt inmiddels wel in het bedrijf en is verantwoordelijk voor de logistiek. Hij verzorgt tijdens het interview de koffie. Hond Tommie ligt in de gang bij de keuken te wachten (lees: bedelen) tot hij iets te eten krijgt.  

Van Trojen groeide op als enig kind. Haar vader had een handelsonderneming, haar moeder zat in de badmode. Nee, daar komt haar eigen keuze voor de mode niet vandaan. ‘Mijn moeder heeft wel altijd een goede smaak gehad en helpt me nog altijd met LaDress.’  

Op haar tiende werd haar vader ziek, hij overleed vrij plotseling op 38-jarige leeftijd. ‘Dat was heel heftig, dat is natuurlijk hartstikke jong. Het werd stil in huis met z’n tweetjes. Mijn moeder vond troost in haar werk. Dat heeft ze me altijd voorgehouden: zorg dat je werk je passie is.’ Later hertrouwde Van Trojens moeder met haar ‘tweede vader’, die ook nog eens twee stiefbroers meebracht. ‘Er kwam weer muziek in huis’, zegt ze over die tijd. 

Zo gaat ze eigenlijk om met alle verdriet en tegenslag in haar leven: daar komen weer mooie, nieuwe dingen uit voort. Zo is LaDress ook ontstaan. Al had ze dat niet kunnen bedenken toen ze aan haar loopbaan begon. Want na een rechtenstudie lagen de mode en ondernemerschap niet voor de hand. Van Trojen werkte achtereenvolgens op een advocatenkantoor, bij Endemol en als mededirecteur van een softwarebedrijf. Toen groeide langzaam het besef dat ze misschien toch meer een ondernemer was. 

Rouwproces of zwangerschap 

Privé maakte Van Trojen in die tijd een ‘turbulente’ periode door. Haar eerste zwangerschap, van een tweeling, was na zes maanden geëindigd. Op vakantie op het Griekse eiland Korfoe moest ze inderhaast naar het plaatselijke ziekenhuis. De baby’s kwamen te vroeg op de wereld en overleefden het niet. ‘Ik mis Jimmy en Micky nog steeds. Ze zitten voor altijd in mijn hart. Het verdriet laat ik toe, maar ik kijk ook naar wat ik wél heb.’ 

Vrij snel daarna werd ze opnieuw zwanger, en daarna nog een keer. Drie zwangerschappen in drie jaar tijd, ga er maar aan staan. ‘Ja, ik had twee opties na het verlies van de tweeling: je gaat het rouwproces in of je wordt snel weer zwanger. Wij hebben voor het tweede gekozen.’  

Beau en Lise waren de ‘grootste cadeaus’ die Van Trojen naar eigen zeggen kon krijgen. Maar tijdens alle drie de zwangerschappen had ze buikpijn. Dat bleek uiteindelijk een tumor. ‘Ik heb ontzettend geluk gehad, want de tumor bleek een standalone te zijn, en kon weg worden gehaald.’  

‘Wat had ik te verliezen? Ik was al met de eindigheid van het leven geconfronteerd’

Hoe hieruit LaDress voortkwam? Tijdens een ‘magisch’ huwelijksfeest van vrienden, bij het kampvuur op het strand, viel het kwartje. ‘We waren voor het eerst weer echt samen na die periode. Ik zei tegen mijn man dat ik een idee had: een makkelijk jurkje, waarmee je toch goed voor de dag kunt komen. In verschillende kleuren, en alleen online te bestellen. Ik zag het als een manier om creatief te zijn en andere vrouwen gelukkig en blij te maken. Wat had ik te verliezen? Ik was al met de eindigheid van het leven geconfronteerd en wist dat het leven niet maakbaar was. Wat doe je met dat besef? Het omzetten in positieve energie en doen wat je écht wilt doen.’ 

U bent ondernemer én perfectionist. Is dat een handige combinatie? 

‘Nou, ik heb inmiddels wel geleerd dat niet alles perfect kan zijn. Maar ik houd een oog voor detail en wil altijd gedane beloftes aan de klant waarmaken. Ik denk dat ik inmiddels wat milder ben, maar dat weet ik eigenlijk niet zeker. Het helpt wel dat we nu een directieteam hebben waarin we de taken hebben verdeeld. Ik doe allang niet meer alles zelf, iedereen doet waar hij of zij goed in is.’ Het bedrijf telt nu 25 medewerkers, ooit waren het er honderd. De kleding wordt elders in Europa geproduceerd.  

Hoe kijkt u terug op de tijd dat u fysieke winkels had?  

‘Het ging te snel en het werd te groot. En we wilden alles zelf doen. Maar ik heb er geen spijt van. Het is een fase waar we doorheen moesten om uiteindelijk bij de kern terug te keren, en te doen waar je goed in bent. Dat is ook ondernemen: leren. Soms valt het mee, soms valt het tegen, en hoe ga je daar dan mee om? Dat maakt het interessant.’ 

‘IK BEN BEST EEN OPEN BOEK, MAAR DAT IS WEL ALTIJD GERELATEERD AAN LADRESS’ 

Op sociale media bent u open, ook over uw ziekte. Bent u een rolmodel?  

‘Nee, dat vind ik te veel eer. Wel zie ik dat we met LaDress een groot bereik hebben. Dus iedere vrouw die ik zover krijg om bij twijfel naar de huisarts te gaan, is mooi meegenomen. Ik ben best een open boek, maar dat is wel altijd gerelateerd aan LaDress. Ik zal me bijvoorbeeld niet snel uitspreken over politieke kwesties, want dat vind ik minder bij een kledingmerk passen.’  

Onder het motto ‘Let’s unite in imperfection’ spreekt Van Trojen zich daarentegen wel uit voor het omarmen van de imperfectie die iedereen kent. ‘Kijk niet alleen naar het mooie plaatje’, zegt ze over haar eigen mode-advertenties. Op haar Instagram staat het bekende citaat van zanger Leonard Cohen, dat in alles wel ergens een scheurtje zit, en dat daar het licht doorheen komt.  

Ook heeft ze iets met de ensõ, een Japanse zencirkel die net niet helemaal sluit. ‘Via die opening in de ring komt er beweging, vooruitgang.’ 

Sinds haar herstel probeert ze niet te veel te doen. ‘Ik moet een nieuwe balans vinden, want er is natuurlijk wel iets voor altijd bij me veranderd door mijn ziekte – ook in positieve zin. Mijn instelling is nóg meer dan voorheen om er elke dag iets van te maken en lief te zijn voor anderen. Deze dag is vandaag, dit moment is nu. Wat er verder komt, weet je niet.’ 

Meer dan naar materiële dingen is ze op zoek naar nieuwe ervaringen. Mensen ontmoeten, culturen ondergaan, kunst zien. ‘Ik heb niet echt een bucketlist, al wil ik nog wel een keer met z’n vieren door de jungle van Costa Rica trekken. Maar het is al genoeg als ik ’s ochtends van huis naar kantoor loop. Terwijl de zon opkomt onder het Rijksmuseum door, langs het Van Gogh, het Stedelijk en het Concertgebouw. Dan denk ik: echt, serieus? Wat heb ik voor iets goeds gedaan dat ik dit mee mag maken?’ 

Op de hoogte blijven van onze beste artikelen? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.