'Toen ik me net in de schulden had gestoken kwam de bankencrisis'

Na de bankencrisis keek Rijnie Trip het faillissement van haar cateringbedrijf in de ogen. ‘Ik was verlamd, kon niet helder denken.’  

‘In 2004 nam ik het cateringbedrijf van Martin van Lier over. We verzorgden toen al samen jarenlang de catering bij bedrijfsrestaurants. Met de derde, stille aandeelhouder, kwam ik vervolgens in een gedwongen zakelijk huwelijk terecht, dat we in 2007 ontbonden. Ik kocht zijn aandelen, direct daarna kwam de financiële bankencrisis.’
‘Kun je het je voorstellen? Ik had me net in de schulden gestoken. En als het slecht gaat met bedrijven, bungelen schoonmakers, beveiligers en cateraars als eerste aan de buitenkant. Ondertussen moest ik wel de lonen van veertig medewerkers betalen. Ik was verlamd, kon niet helder denken. Ik keek het faillissement in de ogen.’

‘Ik nam mezelf toen voor om áltijd voor een financiële buffer te zorgen’

‘Gelukkig ben ik nooit bang geweest om hulp te vragen. En die kreeg ik van de stichting Ondernemersklankbord. Er werd mij een oud-accountant toegewezen, die met zijn spullen in een plastic tasje kwam aanzetten. Heel basic. Dankzij hem – hij wist van subsidies en belastingregelingen – werd de boel gladgetrokken. Ik nam mezelf toen voor om áltijd voor een financiële buffer te zorgen.’

‘Dat bleek een goede les voor de tweede crisis, toen corona insloeg als een bom. Mij overviel hetzelfde gevoel van machteloosheid als in 2008. Ik dacht dat ik die hele periode achter me had gelaten, maar het bleek een dun korstje. Dat ging eraf en de wond lag weer open. Maar deze keer had ik wél een potje en ik kwam veel sneller in de oplossingsstand.’
‘Al snel startten we Hungry Heroes Delivery op. Want mensen zitten thuis te werken en hebben ook zin in een lunch. Lang verhaal kort: in vier jaar zijn we explosief gegroeid. We hebben net een tweede vestiging geopend. In die zin heeft corona toch iets positiefs voortgebracht.’
‘Wat me ook opviel, is de wereld van verschil tussen mensen in loondienst en ondernemers. Mijn huidige partner – hij is global facility manager – werkte vanuit huis. Zijn loon werd doorbetaald, terwijl ík diegene was die de lonen van mensen moest doorbetalen. Hij had het over de toekomst, over samenwonen, terwijl ik dacht: ho! Ik ben bezig om overeind te blijven, met overleven. Maar het is goed gekomen.’