Mieke Havik: ‘Ik ga mezelf niet opdringen’

Was: wielrenner
Is: eigenaar Mieke Havik Haptonomie
‘M’n allereerste gele trui in de Tour Feminin vind ik nog steeds het meest bijzondere uit mijn wielerloopbaan. Ik won ‘m in de etappe naar Saint- Denis.  Het was een droom waarvan ik nooit had verwacht dat die  zou uitkomen.’

‘Als profwielrenner zocht ik constant mijn grenzen op. Zo ook bij mijn poging in 1986 om het werelduurrecord aan te vallen. Die poging liep op niets uit. De intensieve voorbereiding had te veel van me gevraagd. Ik was over een grens heen gegaan, opgebrand. De burn out heeft me duidelijk gemaakt dat je er niet komt met wilskracht alleen. Ik heb het seizoen nog afgemaakt. Daarna ben ik abrupt gestopt.’

‘In mijn laatste jaren als wielrenner had ik last gehad van een rugblessure. Via mijn fysiotherapeut kwam ik voor het eerst in aanraking met haptotherapie. Bij die therapie draait het er om dat je mensen bewust probeert te maken van de grenzen van het eigen lichaam. Dat sprak mij wel aan. Nadat ik was gestopt met fietsen heb ik de opleiding tot haptotherapeut gevolgd.’

‘Inmiddels heb ik alweer vijftien jaar mijn eigen praktijk. Naast de individuele consulten begeleid ik mensen in groepsverband. Ik ga met hen de hei op, hier vlakbij. Een prima methode om te ontdekken wat functioneren in zo’n groep met je doet. Voel je je verplicht harder te gaan om anderen te volgen, of blijf je bij je eigen gevoel  en doe je het rustig aan?’

‘Soms vraag ik teveel van mezelf’

‘Mijn klantenkring is heel divers. Van schoolgaande kinderen tot mensen uit het bedrijfsleven. Er zitten topsporters tussen. Maar ik zoek die groep niet bewust op. Neem Marianne Vos. Een groot wielertalent. Na een tijd waarin niets mis leek te kunnen gaan, zit ze nu toch in een dip. Ik zou haar heel graag helpen. De deur van mijn praktijk staat wijd voor haar open. Maar ik ga mezelf niet opdringen.’

‘Ik vind fietsen ook nu nog leuk. Alleen niet om naar te kijken. Recent was ik op uitnodiging bij de zesdaagse van Rotterdam. Ik kwam daar allemaal oud-collega’s tegen. Het voelde als een reünie. Leuk hoor, maar ik had al snel zoiets van: ‘Wat doe ik hier?’ Zonde om langs de kant te staan toekijken. Ik werd er helemaal draaierig van. Nee, dan zit ik liever zelf op de fiets.’