‘Het gat dat mijn vader achterlaat, dicht je niet’

Wat doe je als je vader, oprichter van het familiebedrijf, plotseling overlijdt? Gijs van der Helm nam het stokje over – vroeger dan gepland. ‘Mijn vader wordt ontzettend gemist. Maar hij zou trots zijn op hoe we het met elkaar doen.’

‘Mijn vader was een ondernemer pur sang. Altijd bezig met nieuwe ideeën – over mestverwerking, graslandvernieuwing en ga maar door. Hij was bestuurlijk actief, heeft VNO-NCW kring Oostland opgericht. Negen jaar geleden overleed hij onverwachts. Samen met mede-directeur Anton Dijkshoorn nam ik het familiebedrijf over: VanderHelm, adviseur en aannemer op het gebied van bodem, ecologie, infra en water. Vroeger dan gepland.’

VeerkrachtVeel ondernemers weten hoe het is om te vallen en toch weer op te staan. In de serie Veerkracht laten we deze ondernemers aan het woord. Wat maakten zij mee en hoe kwamen ze hier sterker uit?

‘Mijn vader had slokdarmkanker, maar het was behandelbaar volgens de artsen. Chemotherapie en bestralingen volgden, in oktober zou hij worden geopereerd. Een ingewikkelde operatie, die acht uur zou duren.’

‘Volgens de chirurg was het nu herstellen en dan naar huis. Mijn moeder en zus hadden de slingers met ‘welkom thuis’ al in huis gehaald. De volgende ochtend kreeg mijn vader een inwendige bloeding, hij heeft het niet gered. 63 jaar is hij geworden. Ik was toen 29.’

‘Het gat dat mijn vader achterlaat, dicht je niet. Op het aanwezigheidsbord in de hal staat zijn naam nog, als enige op een zwart bordje met witte letters. Mijn moeder, broer en ik gingen nog geen week na de begrafenis weer aan het werk. Dat was goed. Mensen op de werkvloer praatten erover, spraken troostende woorden. Het overlijden van mijn vader was pittig voor onze familie, maar ook voor de medewerkers. 36 jaar lang is hij hun boegbeeld geweest. Sommigen kenden hem langer dan ik. Uiteraard was dit allemaal verschrikkelijk, maar het gevoel van het samen willen doen, is nog nooit zo sterk geweest.’

‘Voor mijn ontwikkeling is het goed geweest’

‘Mensen zeiden soms: wat een last op je schouders, om het bedrijf over te nemen. Zo zag ik het niet. Voor mijn ontwikkeling is het goed geweest. Toen mijn vader nog leefde, twijfelde ik wel eens of ik dit bedrijf zou kunnen leiden. Die onzekerheid heb ik niet meer. Ik vaar mijn eigen koers, ik kán dit. Ook dankzij de steun van de mensen om me heen. Met mijn moeder kan ik altijd sparren. In de afgelopen jaren is ons bedrijf flink gegroeid en professioneler geworden, we hebben echt mooie stappen kunnen zetten.’

‘Met het sportevent KeesClassic – waar jaarlijks ruim vierhonderd mensen aan meedoen – halen we geld op in de strijd tegen kanker. Mijn vader wordt ontzettend gemist. Maar hij zou trots zijn op hoe we het met elkaar doen.’