Danny Hollestelle: 'Ik wil weten waar de uit-knop zit'

En dan staat je leven zomaar op zijn kop.Danny Hollestelle werd acht jaar geleden directeur-eigenaar van de Koninklijke Hollestelle Groep. Precies op het moment dat haar man ernstig ziek werd. ‘Mijn wereld werd groter en die van hem werd almaar kleiner.’ Nu is ze uitgeroepen tot Zakenvrouw van het Jaar 2015.

 

U bent als prinses geboren.

‘Haha, zó had ik er nog niet naar gekeken, maar inderdaad: in 1975, mijn geboortejaar, werd aan Hollestelle het predikaat ‘Koninklijk’ toegekend. Zoiets mag je aanvragen als een onderneming minimaal honderd jaar bestaat. Dina, mijn over-over-overgrootmoeder, heeft het bedrijf, een hoefsmederij, in 1874 mede opgericht en voortgezet. Daarna is het steeds van vader op zoon, of zoons overgegaan.’

 

Tot u het bedrijf in 2007 van uw vader overnam. Hebt u van jongs af aan de ambitie gehad om ooit…

‘Nee, ik heb nooit, zoals een arts of een predikant, een roeping gehad. Het is heel geleidelijk gegaan. Ik had wel belangstelling voor techniek, voor dingen maken. Op de lagere school vond ik handenarbeid leuker dan handwerken; ik werkte liever met hout, metaal of klei, dan met naald en draad. Ik was niet zo’n meisje-meisje. Ik weet nog goed dat mijn vader dag en nacht had gewerkt aan een poppenhuis, zelfs de meubeltjes had hij tot in detail uitgewerkt. Toen de grote dag eindelijk daar was heb ik hooguit vijf minuten naar zijn pronkstuk gekeken en ben daarna buiten gaan spelen. Heel pijnlijk – achteraf gezien – maar het had mijn belangstelling gewoon niet. Ik heb overigens nooit iets van teleurstelling of druk bij mijn ouders ervaren; zij hebben mij altijd de vrijheid gegeven om mijn eigen keuzes te maken. Langzaam maar zeker schoof ik de kant op van het bedrijf. Na de middelbare school koos ik voor een studie werktuigbouwkunde aan de hts in Vlissingen, daarna deed ik bedrijfskunde op Nyenrode.’

Danny Hollestelle1975 Geboren in Goes
1993 Commerciële werktuigbouwkunde Hogeschool Zeeland
1998 Bedrijfskunde Nyenrode
2001 Met vriend – later echtgenoot – op wereldreis
2002 In dienst bij Koninklijke Hollestelle Groep
2006 Neemt dagelijkse leiding van het bedrijf over
2007 Wordt directeur en eigenaar
2015 Uitgeroepen tot Zakenvrouw van het Jaar 

Belangstelling voor techniek is één ding, maar hoe weet je of ook het zakendoen je zal bevallen?

‘Dat gaat met vallen en opstaan. De studie levert een basis, daarna begint het echte leven pas; hoe ga je om met klanten, met leveranciers, met personeel? Ik was 32 en ik had sterk de neiging om alles naar me toe te trekken, om ervaring op te doen. Maar er werd binnen het familiebedrijf ook op die manier naar mij gekeken, van: ‘Zeg jij maar waar we naartoe moeten.’ Zoiets wordt niet letterlijk gezegd, maar ik vóel het wel. Nog steeds.’

 

Heeft uw vader u daar niet bij geholpen?

‘Ja, zeker. Ik ben in 2002 bij het bedrijf begonnen. Tot 2006 heb ik alle afdelingen doorlopen om ervaring op te doen en uit te vinden of ik er op mijn plek zou zijn… Kijk, na mijn studie was ik met Joost – mijn man, toen nog mijn vriend – voor langere tijd op reis geweest en ik was het beeld en het geluid van mijn vaders bedrijf een beetje kwijtgeraakt; ik moest uit zien te vinden of dit het was wat ik wilde doen. Wat ik kón doen.’ 

 

Het interview gaat na de foto verder 

Wat gaf uiteindelijk de doorslag?

‘Ik zag de mogelijkheden, ik voelde een zekere trots om het familiebedrijf voort te zetten. In 2006 nam ik de dagelijkse leiding van het bedrijf over. Mijn vader was nog altijd directeur, de man die de eindbeslissingen nam. We zaten samen in één kantoor. Hij hield zijn eigen bureau, ik zat er aan een geïmproviseerd bureau naast. In 2007 zijn we letterlijk van plaats gewisseld. Mijn vader zei toen: ‘Nu is de zaak van jou. Als je me nodig hebt, kun je me bellen – desnoods twintig keer per dag – maar hier regel jij het vanaf vandaag; op kantoor zie je mij niet meer terug.’

 

Kwam hij echt niet meer?

‘Tuurlijk wel. Elke vrijdagochtend komt hij op de koffie. Om even bij te praten.’

 

Bent u een andere ‘baas’ dan hij was?

‘Hij is dominant, directief, je hoort zijn geijkte uitspraken al van een kilometer afstand aankomen. Hij zegt wat er gedaan moet worden en controleert of dat ook werkelijk gebeurt. Ik ben misschien wel wat voorzichtiger, idealistischer, meer op zoek naar de intrinsieke motivatie bij mensen. Ik probeer te coachen, mee te denken; het liefst ben ik ook operationeel bezig, concreet met projecten. Soms zou ik een beetje meer zoals mijn vader willen zijn: direct en transparant. Je weet bij hem precies waar je aan toe bent, terwijl ik soms onduidelijk wordt, doordat ik mijn boodschap tactvol wil verpakken.’

 

In eerdere interviews liet u zich ontvallen dat u zo van reizen houdt.

‘Ja, de wereldreis van vijftien maanden die Joost en ik hebben gemaakt, is een ijkpunt in ons leven. We hebben het er nog steeds over: weet je nog, toen en daar? Reizen is leerzaam en leuk, maar het is vooral ook zinvol om afstand te nemen; om de batterij op te laden. We zijn overal geweest – van IJsland tot Nieuw-Zeeland; mogen dus graag verre bestemmingen aandoen, maar de laatste jaren gebruiken we vooral onze kampeerauto voor ontdekkingstochten door Europa.’

 

U bent voorzichtig – zegt u zelf – maar óók avontuurlijk; iemand die de dag plukt.

‘Dat is waar… maar hier hoort wel een verhaal bij. Vlak voordat Joost en ik naar Australië zouden gaan, kreeg Joost ineens medische klachten die een behoorlijke impact hadden. Hiervoor kreeg hij medicijnen mee en we zijn alsnog vertrokken. Eenmaal daar, kwamen de klachten terug. Daar zaten we, aan de andere kant van de wereld, met z’n tweetjes… Ik vroeg: ‘Wil je terug?’ ‘We gaan door’, zei hij. De medicijnen werden bijgesteld en tijdens de rest van onze reis bleef de situatie onder controle. Eenmaal teruggekeerd in Nederland, wees een scan uit dat een hersenoperatie noodzakelijk was om verdere verslechtering van de gezondheid in de toekomst te voorkomen. Het werd ons al vrij snel duidelijk dat de ingreep niet zonder complicaties was; complicaties die ons leven behoorlijk op z’n kop zouden zetten. Na zes weken ziekenhuisopname moest hij weer leren lopen en praten. Een langdurig en intensief revalidatieproces volgde.’

 

Stapte u op dat moment niet het bedrijf van uw vader binnen?

‘Precies. Mijn wereld werd groter en die van hem werd almaar kleiner. Die periode was veel intenser dan vijftien maanden samen de wereld rondreizen. Ik wilde hem dolgraag vertellen over alle spannende dingen die ik meemaakte, terwijl ik ook moest proberen om mij in hem te verplaatsen, geduld op te brengen en – bijvoorbeeld – niet steeds zijn zinnen af te maken als hij niet uit zijn woorden kwam.’

 

Is hij volledig hersteld?

‘De operatie is meer dan geslaagd en de revalidatie heeft boven verwachting goed uitgepakt. Het heeft ons, al met al, zo’n vier jaar van ons leven gekost, maar nu gaat gelukkig alles goed met hem. ‘t Is een sportieve vent. Hij mag alles doen behalve diepzeeduiken en andere activiteiten waarbij extreme G-krachten een rol spelen’

 

Waren dat dan ook dingen die u samen deed?

‘Haha, nee! Ik ben wel avontuurlijk, maar ik ben geen dare-devil. Ik wil de controle niet verliezen. Als je mij in een achtbaan zet, wil ik wel weten waar de uit-knop zit.’

 

Heeft die geschiedenis u beiden sterker gemaakt?

‘We moeten, net als ieder ander stel, werken aan onze relatie omdat je in deze hectische tijden makkelijk langs elkaar heen dreigt te leven, maar het is zeker zo dat wij hebben ingezien waar het in dit leven werkelijk om draait… De ervaring die achter ons ligt, heeft ons doen beseffen dat onverwachtse wendingen alles op z’n kop kunnen zetten en dat het geluk van het leven vaak in de kleine dingen zit: een ondergaande zon, een spontane ontmoeting, vriendschap. Vandaar mijn levensmotto: carpe diem.’

Drie stellingenNiet de Danny-Hollestelle-Show
‘Het is mooi, de Prix Veuve Clicquot, maar ik heb na de bekendmaking meteen iedereen in mijn omgeving gevraagd mij te waarschuwen zodra ze merken dat ik mijn eigen belang boven dat van het bedrijf ga stellen. Kom eens terug jij, met je klompen in de klei.’
Nederland is toe aan een vrouwelijke minister-president
‘Dankzij mijn uitverkiezing mag ik dit jaar zelf een half uur naar het Torentje! De kans is groot dat ik daar een man zal ontmoeten… Ik ben op zich wel benieuwd wat het oplevert – een vrouwelijke mp, een nieuw elan – maar het moet geen doel op zich zijn.’
Luctor et emergo
‘Ja, dat hoort bij Zeeland, bij ons bedrijf maar ook bij mij persoonlijk. Niet opgeven als het moeilijk wordt, blijven knokken, doorzetten. Het waait hier ook altijd; we zijn gewend om tegen de wind in te bewegen.’