Abel Slippens: 'Als ik de stal uitmest, kom ik tot mezelf'

Ooit was hij bestuursvoorzitter van Sligro Food Group (1987-2008), nu is Abel Slippens (63) commissaris bij Blokker en Beter Bed, aandeelhouder in diverse bedrijven én eigenaar van een boekhandel.
‘Ik heb op mijn 50ste besloten dat ik zeven jaar later zou stoppen als bestuursvoorzitter van Sligro (Slippens Groothandel; red.). Op zo’n strategische functie moet je voorkomen dat je op een gegeven moment een generatie achterloopt. Ik zie het wel eens: oudere bestuurders doen niet meer aan management development, ze kennen het begrip young potentials niet, en ze investeren niet in ict omdat ze zelf bang zijn voor computers.’

 

Snurken op de bank

‘Met 57 was ik nog relatief jong, maar ik heb niet overwogen om nog ergens anders bestuursvoorzitter te worden. Dan had ik net zo goed kunnen blijven zitten, want ik had alles al gezien in die functie. Bovendien ben je dan toch weer 24/7 bezig. Op vrijdagavond keek ik altijd Baantjer, maar ik zag alleen de moord in het begin, want daarna lag ik te snurken op de bank. Je moet uitkijken dat je niet opbrandt aan twee kanten: op het werk en thuis.’

 

‘Ik hoef niet meer in de raad van commissarissen van een financiële instelling’

 

‘Zo’n vroeg besluit geeft voldoende tijd om de opvolging goed te regelen. Ik ben opgevolgd door een neef. Mijn eigen kinderen waren eigenlijk nog te jong, een probleem dat vaker voorkomt bij familiebedrijven. En inmiddels hebben ze allemaal hun eigen keuze gemaakt. Ik heb altijd moeite gehad met de bemoeienis van familieleden bij het bedrijf, dus probeer ik dat zelf nu niet te doen. Ik stuur mijn neef een email als me iets opvalt, maar hoef geen antwoord te ontvangen. Ik zit niet in de raad van commissarissen. Als oud-bestuursvoorzitter heb je dan toch het gevoel dat er aan jouw dingen wordt geknabbeld.’

 

Tweede leven

‘In 2008 ben ik aan mijn tweede leven begonnen. Ik heb een aantal commissariaten, waarbij ik met mezelf heb afgesproken dat ik die niet langer dan acht jaar en uiterlijk tot mijn 68ste doe. Dat is goed voor mezelf en voor het bedrijf in kwestie, want acht jaar is genoeg om het kunstje aan de raad van bestuur uit te leggen. Daarnaast participeer ik in enkele kleine bedrijven. Zo blijf ik met mijn voeten in de modder staan. Ik coach ook nog tien jonge ondernemers. In totaal ben ik zo’n 35 uur per week kwijt. Niet alles hoeft meer, zoals vroeger, in een time slot te gebeuren. Ik kan nog eens de tijd nemen voor een gesprek.’ ‘Er moet wel iets aan de hand zijn bij die bedrijven: financiële problemen, een generatiewisseling. Daar ben ik goed in. Maar over Blokker zeg ik nu niets, want ik ga niet over de woordvoering.’

 

Passie

‘Ik hoef niet meer in de raad van commissarissen van een financiële instelling. Dan ben je alleen maar bezig met compliance en controleren. Ik ben een ondernemer, een doe-er. Ik denk er nu zelfs aan om weer iets met een voedingsbedrijf te gaan doen. Aanvankelijk wilde ik dat niet om niemand voor de voeten te lopen en omdat ik nieuwe mensen en werelden wilde leren kennen. Maar ik ben geboren in een zuivelwinkel en voeding is toch mijn passie geworden.’

 

‘Vanmorgen kwam er ineens een kip met zes kuikens tevoorschijn’ 

 

‘Aan boekhandel Bek in Veghel, waar ik mijn kantoor heb, ben ik een halve dag per week kwijt. Die heb ik overgenomen toen de eigenaar, mijn beste vriend, was overleden en zijn familie aangaf ermee te willen stoppen. Ik vond het belangrijk dat de winkel bleef bestaan, niet omdat ik zelf zo’n groot boekenliefhebber ben. Ik heb nieuw, jong personeel aangenomen en hoop dat daar iemand tussen zit met ondernemersbloed. Die kan de winkel straks dan overnemen.’

 

Paarden en geiten

‘Thuis heb ik paarden en geiten. Als ik de stal uitmest, kom ik tot mezelf. Niemand die tegen je praat, geen telefoon die gaat. Goed voor de EQ naast de IQ. Vanmorgen kwam er ineens een kip met zes kuikens tevoorschijn. Alleen is er laatst een veulen op me gevallen toen ik dat ‘halstermak’ wilde maken. Nu zit ik met een gebroken knie. Dat wordt niet skiën dit jaar.’